Onverdraagzaamheid

Heb je het geroken? Het is de moeite hé.  Een oudere dame met halflange wilde witgrijze krullen kijkt me vriendelijk en meelevend aan.
Ik sta verloren in de massa van het Brussels Zuidstation en was met mijn gedachten mijlenver weg. Het eerste moment heb ik dan ook geen idee waar ze het over heeft.
Als ze er aan toevoegt dat 'alle zwarte mensen ruiken' daagt me vaag dat een fractie van een seconde vóór haar opmerking een zwarte jongeling rakelings langs me heen is gepasseerd. Ik had er nauwelijks acht op geslagen.
Ja, zegt ze, het is ongelooflijk. Ze wassen zich wel maar ze hebben nu eenmaal een lijfreuk. Onlangs zat ze in de metro en een vrouw, een zwarte dus, stond naast haar met haar arm omhoog in de grijpbeugel. Ze was er zo misselijk van geworden dat ze bij het uitstappen haar eten had teruggegeven.
Haar mimiek ondersteunt levendig haar verhaal. Ik ben zo verbouwereerd door haar betoog dat ik enkel op het laatste reageer en aangeef dat dit niet prettig voor haar moet geweest zijn.
Ze haalt de schouders even op, lacht en wenst me, haar weg verder zettend, een 'bonne soirée'.

Een staaltje van kleinburgerlijke onverdraagzaamheid en racisme overgoten door een minzaam sausje.
Na een intensieve en vermoeiende werkdag haalt het voorval me even uit mijn droefenis.
Op weg naar een leeg huis, waar geen vrouw meer op mij wacht. Mijn vrouw die mijn aanwezigheid blijkbaar ook niet meer kon verdragen.
Gelukkig heeft die jongeman in kwestie geen weet van de bedenkingen die deze gedistingeerde dame over hem en zijn zwarte medemensen heeft.