De spanning was al een tijdje aan het oplopen. Ze had meer dan genoeg gedronken en haar wanhopig zelfbeklag was behoorlijk gênant voor de andere aanwezigen. We zaten met een hele bende rond een kampvuur na een gezellige barbecue en een zangstonde. Ik genoot. Het was een van de eerste privé-ontmoetingen met mijn vrouw. Ze had me uitgenodigd. De meeste mensen rond het vuur kende ik niet.
Niemand had echt kunnen voorspellen dat het zo zou aflopen. Wat juist de aanleiding was weet ik niet maar plots reed de dronken invalide vrouw met haar rolwagen naar het vuur en gooide zich er in. Consternatie alom maar een man en mijn vrouw sleurden haar er met veel tegenwoordigheid van geest uit en doofden haar kleren. Het ging allemaal zo snel. De sfeer was gebroken, iedereen ging naar huis en mijn vrouw en ik brachten de vrouw naar het ziekenhuis. Nadien nog lang nagepraat in de auto .
Ik zit op mijn eentje in de vlammen te staren na twee uur intensief dansen. De herinneringsbeelden komen als vanzelf naar boven samen met het gemis.
Een vriendin had me ingeschreven voor de danssessie en het was niet helemaal van harte dat ik na een vermoeiende dag mee kwam.
Maar bewegen doet goed. Anders dan op een fuif lijkt iedereen hier wel voor zichzelf te dansen. Nauwelijks contact. Iedereen met een blik op oneindig of zelfs quasi in trance. Geen uitgelaten samen dansen, geen blikken om de ander uit te nodigen om mee te bewegen, geen verleiding of deugnieterij.
Ik heb er zin in. Uitgenodigd bij vrienden van mijn vrouw. De tafels aan de kant geschoven na het eten en de muziek 'vollen bak'. Mijn vrouw die toen nog maar een vriendin was zit er maar wat stilletjes en verlegen bij. Mijn lijf tintelt en al dansend nodig ik haar met mijn blik en gebaren uit om mee te dansen. Ze wordt rood en vrienden maken hier een schalkse opmerking over wat de roodheid nog doet toenemen. Maar ze komt. En danst. En hoe...we dansen samen, onze bewegingen op elkaar afstemmend. Momenten dat ze me vastgrijpt en leidt om me dan weer mijn eigen ritme te geven. In harmonie met elkaar.
Anderen geven ons de ruimte. Klappen in hun handen. Opgaan in de dans, in hoe zij beweegt en mijn lijf als vanzelf mee beweegt. Verleidend, lichamelijk, elk deel van mijn lijf warm en ontvankelijk.
Ik dans met mijn vrouw. In deze ruimte met al deze voor mij onbekende dansende mensen die ieders blik lijken te mijden, dans en beweeg ik voor mijn vrouw.
Ik zie hoe ze naar mij kijkt en kan me even weer echt vrouw voelen. Om het volgende moment
opnieuw meegesleurd te worden door wanhoop. Ik leg het in mijn bewegingen. Golven van verdriet afgewisseld met prikkelende opwinding.
Als het blok van binnen zich dreigt naar buiten te persen vlucht ik naar buiten, naar het vuur. Wegdromen bij de vlammen, het verdriet laten wegebben.
Bij het vertrek spreekt een vrouw me aan. Ze heeft genoten van mijn dansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten