Ik snap niet dat vrouwen als ze ouder worden hun uiterlijk zo verwaarlozen. Wratten, bobbels en uitwassen op hun huid welig laten tieren. Mijn zus verwoordde het vrij radicaal nadat ze had opgemerkt dat ik een verdikking heb op mijn linkerslaap.
Doe er iets aan. Laat daar naar kijken, dat is de openlijke boodschap. Onderliggend hoor ik het verwijt.
Een paar weken geleden permitteerde de kapper zich ook al om er ostentatief over te wrijven. Wat heb je hier? Oei, zou je toch eens iets aan moeten doen.
Mijn oudste dochter vond het ronduit vies. Mijn moeder bracht het iets subtieler. Maar ik heb het begrepen. Ik word verondersteld er iets aan te doen.
De verdikking is niet nieuw. Alleen valt het door te vermageren meer op. Of is het toch nog meer aangezet?
Toen ik het er eens met de huisarts over had, maanden terug, ging ze er zelfs niet op in. Dus ik lag er niet wakker van.
Mijn zus heeft wel een punt. Mijn uiterlijk doet er niet echt meer toe voor mij. Ik verzorg me omdat ik me dat rationeel opleg maar daar blijft het bij. Make-up gebruik ik niet meer omdat ik mijn ogen geen hele dag kan droog houden.
Ik heb moeite met mijn afgevallen lichaam. Huid te veel, geen borsten meer. Voor niemand meer mooi. Een enkel complimentje gaat over mijn lijn, wat ik behoorlijk dubbel vind. Van sommigen krijg ik echt de indruk dat ze me voordien maar dik vonden. En zo heb ik mezelf nooit gezien.
Beseffen dat je ingeruild bent voor een jonger en mooier exemplaar helpt ook niet echt.
Soit. Dan maar de knoop doorgehakt en donderdag is het weggesneden. Met een verstikkende druk in mijn borst en knikkende knieën naar het operatiekwartier gegaan. Hechtingen en de verzekering dat het litteken wel zal meevallen als ik uit de zon blijf en het goed insmeer met crème.
Deze ochtend een blauw oog en een opgezette slaap. Als ik mezelf in de spiegel bekijk niet echt een verbetering. Maar dit is hopelijk tijdelijk.
Mijn omgeving kan tevreden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten