Barbecue

Hun gezichten staan op onweer.
Als ik samen met een vriendin het koppel vervoeg waarmee we afgesproken hebben, is het duidelijk dat de spanning te snijden is tussen de twee vrouwen.
Van elkaar afgewend zitten ze elk op een stoel in de schaduw te puffen. Het is zinderend heet. Met een gastendoekje druk bezig het zweet weg te wissen dat van hun voorhoofd en in hun decolleté parelt.
De begroeting is niet bepaald hartelijk.
We schuiven bij.
Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Ruzie. De zorg voor de kleinkinderen weegt. Ze zijn niet meer van de jongsten. Lichamelijke kwalen, familiale conflicten en breuken en heel veel misverstanden. Dingen van elkaar verwachten en hier in teleurgesteld worden. En vooral ...zich niet gehoord weten door de ander. Vinden dat deze maar meer water in de wijn moet doen. Het kan toch niet van één kant komen.
De ene vrouw raast over al wat de ander in haar ogen niet goed doet. Haar partner verbijt nauwelijks de tranen,  zegt niets maar haar ogen spuwen vuur.
De vriendin met wie ik arriveerde heeft ook veel te vertellen en in te brengen. Maar de emotionaliteit belet dat er naar elkaar geluisterd worden.
Het is alsof elk zijn eigen gedachtegang spuit. Nog voor de ene is uitverteld laat de ander al een hele redenering volgen...die zelfs niet wordt opgepikt door de gesprekspartner.

Ik luister en wacht. Alles van binnen doet pijn.
Vermoeid na een werkweek. Veel indrukken die niet willen bezinken. Eenzaamheid die in dit gezelschap alleen nog meer voelbaar wordt.

Naar wekelijkse gewoonte mezelf opgelegd om wat sociale activiteiten in te plannen tijdens het weekend. Een barbecue van de wandelclub. Vrienden terug zien waar mijn vrouw en ik jaren regelmatig mee gewandeld hebben.
Ondertussen wandel ik alleen. Lichamelijke ongemakken beletten de anderen om nog te wandelen. Mijn vrouw is er niet meer.
Een eetfestijn is een gelegenheid om nog eens samen af te spreken.


Ik hoed me voor de pogingen van de vrouwen om me aan hun kant te krijgen. Enkel voorzichtig vaststellen dat het allemaal moeilijk is, dat het in de gegeven omstandigheden een hele uitdaging is om elkaar te blijven vinden.
Ze knikken allebei.
Gelukkig kunnen ze er af en toe eens tussen uit.
Een midweekje hier, een weekendje daar.
Kleinkinderen, veeleisende kinderen en andere energievreters even achter laten. Gewoon rusten en samen genieten.
Dat heeft een mens nodig. Dat beaam ik dan ook volmondig.
Met de krop in mijn keel.

Het eten is lekker. Ik hoef alvast vandaag niet alleen te koken of te eten.