Vind je lief

Ik wil je graag gelukkig zien.
Het komt er zacht en als vanzelfsprekend uit. Een antwoord op een wat lacherige reactie van mij.

Het leek ook een gewone babbel.
Verkrampt bij mijn osteopaat gearriveerd.
Heel mijn bovenlijf doet zeer. Ik lijk wel in een korset te zitten. Ademen gaat moeilijk.
Zijn vaardige handen beroeren mijn ruggengraat. Hij weet feilloos de blokkade van mijn ribben aan te voelen en los te maken.
Hij kent mijn lichaam.
Zijn aanrakingen na dagen van pijn, slecht slapen en eenzaamheid doen de tranen al snel in mijn ooghoeken schieten.
Er vlug over heen praten.
Wat babbelen en zeveren over het werk, zijn vakantie en ..een of ander TV-programma rond daten dat hij heeft gezien.
Het zou de moeite zijn. Een bekende Vlaamse relatietherapeute probeert mensen te koppelen.
Ik ken haar van artikels en weet dat ze een relatiebureau heeft. Van een cliënte weet ik dat intekenen op een begeleiding een kostelijk grapje is.

Een kennis van hem, in de vijftig, is een drietal jaar geleden alleen komen te staan.
Verschillende keren met vrouwen afgesproken. Vergeefs. Uiteindelijk toch naar dit beruchte bureau gestapt. Kortelings heeft hij een vrouw ontmoet waarmee het klikt. Hij woont nu aan de zee bij haar. Hij is gelukkig.

Ik luister en vind het best grappig hoe hij de ontmoetingen beschrijft zoals die geregisseerd worden  in het programma.

Of ik nog niet aan iets dergelijks gedacht heb?

Niet echt. Lijkt me raar om elkaar zo te gaan keuren op mogelijk partnerschap. Zou me daar ook heel ongemakkelijk bij voelen. Weet ook niet of ik het nog kan opbrengen om me voor iemand te engageren. Of ik nog kan graag zien. Of ik me nog verliefd kan voelen.


Zou je het niet eens proberen?

Meent hij dat nu?


Ik wil je graag gelukkig zien.


Alles in mij slaat toe. Vechten tegen tranen.

Dagen lang me zelf voor houden dat geluk voor mij geen betrachting hoeft te zijn, dat het gewoon  leefbaar houden al heel wat is.
Dagen lang opgestapeld verdriet stuwt zich  naar buiten als ik na de consultatie aan de kant van de weg moet gaan staan.


Mijn lijf voelt bont en blauw maar ik kan weer normaal bewegen.
Ik heb mezelf opnieuw onder controle als ik bij mijn moeder binnen stap voor het avondmaal.