In Duitsland zijn jeugdherbergen niet zoals in België. Ze zijn mooi en net.
Zonder ontbijt. Want dat is er eenvoudig. En voor zeven euro en een half kan je zowat overal een goed en uitgebreid ontbijt vinden met veel worst en Bratkartofflen.
Misschien moeten we het combineren met een uitstap naar Hamburg. Dat ligt maar op zeventig kilometer daar vandaan.
Zij zal rijden. We kunnen gerust met ons vieren in haar wagen.
Een hele woordenvloed rolt over haar lippen als ze ons binnenlaat in haar woning. Ze is bepakt en bezakt met boodschappen als ze ons uitnodigt om te gaan zitten.
Ons, dat zijn twee andere alleenstaande vrouwen en ik.
Ik hoor rechts naast een vrouw te gaan zitten die een laptop op haar schoot gedropt krijgt. De derde vrouw wordt gevraagd om links van haar plaats te nemen. Google Bremen maar eens, zien jullie direct hoe mooi het daar is.
Ondertussen is onze gastvrouw, net terug van vakantie in Duitsland, eerst druk in de weer met haar boodschappen om dan verwoed met een stamper in een glas iets onbestemd plat te duwen voor de cocktail die ze ons wil voorschotelen. Daar is ze even zoet mee.
Ondertussen geeft ze ons een hele hoop familiekiekjes die een indruk moeten geven hoe het daar geweest is. Bij elk kiekje hoort wat commentaar over de familiebanden.
Na ruim een half uur wachten voor een gesloten deur heb ik tijd nodig om de ergernis van me af te schudden. Nergens voor nodig om een negatieve interpretatie te koppelen aan het feit dat niemand verwittigd heeft dat de afspraak een half uur verlaat was.
Het kan gewoon een misverstand of een vergetelheid zijn toch?
En dat men dan ook nog eens niet bereikbaar is?
Dat naderhand een telefoontje komt van de gastvrouw om te zeggen dat ze nog aan de kassa van de colruyt staat en wat later, dan de al verlate afspraak, gaat zijn? Vriendelijk toch dat ze belt.
Wie beseft er tenslotte dat wachten, alleen in de wagen, telkens opnieuw een confrontatie is met ...alleen zijn. Je wacht vrijwel nooit ergens alleen als je afspreekt zolang je een partner hebt.
En als je zonder je partner afspreekt is zij de eerste om te bellen om de tijd op te vullen als je afspraak te laat is.
Alles dus in mezelf moeten aanspreken om niet rechtsomkeer te maken.
Soit, ik ben dus gebleven.
Mooie plaatjes van Bremen.
Moeten we dus zeker eens naar toe. Tenzij ...onze gastvrouw ondertussen getrouwd is.
Al twee, drie maand weet ze zeker dat ze gaat trouwen. Een man heeft ze nog niet, maar dat komt.
Dat voelt ze zo.
Dat heeft ze van haar moeder. Dat was een zieneres.
Ze is ook dominant, net als haar moeder.
Een van de andere vrouwen merkt fijntjes op dat ze inderdaad behoorlijk kan commanderen.
Maar ze beseft het. Ze leest heel veel over psychologie en gaat binnenkort een cursus volgen. Ze heeft zich voorgenomen om meer dingen te vragen.
Niet zo maar te beslissen voor anderen, want dat doet ze, dat heeft ze altijd gedaan, zoals ook haar moeder de chef in huis was. Nee, ze gaat vragen wat iemand wil.
Ze heeft al een hele weg afgelegd. Wat wil je met zo'n achtergrond als die van haar. Als baby samen met haar broer anderhalf jaar in een instelling omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen. Een grootmoeder die een koekoeksjong was. Jullie weten wat ik daar mee bedoel he, vraagt ze retorisch met een veelbetekenende blik. En een grootvader...ja dat was een oorlogskind. Niemand weet wie de vader was en hijzelf wist niet beter dan dat hij dezelfde vader had als zijn jongere broers.
Het is niet toevallig als mensen elkaar vinden.
En haar grootmoeder...volgens haar moeder was die lui. Maar misschien was ze eerder depressief. Hoe dan ook haar moeder heeft zichzelf groot gebracht en is gewoon dat dingen gebeuren zoals zij het wil. Haar stiefvader was haar slaafje. Af en toe was het hem teveel en dan vielen er klappen. Haar vader...die kan gewoon geen verantwoordelijkheid dragen.
Ze heeft er met psychologen over gesproken. Ook mijn andere gezellinnen hebben psychologische hulp gezocht. Ze zijn er niet onverdeeld gelukkig mee.
Zeventig euro voor een uur op een sofa. Geen enkel oogcontact noch respons. Je verwacht toch dat men je verder helpt.
Ook eens veertig euro voor een half uur. De man keek voortdurend over haar hoofd heen. Achteraf bleek dat achter haar een klok hing.
Ik doe er het zwijgen toe en voel me niet geroepen om in de bres te springen voor collega's die ik niet ken.
Onze gastvrouw geeft aan dat ze wel veel had aan de begeleiding en dat je in zo'n geval maar best op zoek gaat naar iemand die beter bij je past. Dat kan ik alvast beamen.
Een hele avond ervaringen uitwisselen. Mezelf keer op keer tot de orde roepen bij het hardnekkig afdwalen van mijn gedachten. Bij het gesprek proberen blijven en verlangen en gemis op de achtergrond duwen. Vermoeidheid en rugpijn negeren.
Het ligt niet aan het gezelschap.
Dankbaar om hun hartelijk gekwebbel.
Dankbaar om de afleiding.
's Anderendaags een sms'je.
Sorry dat ik je liet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten