Jupiler...

Misschien heb ik iets te vriendelijk goedendag geknikt toen hij zich op de plaats voor me in de trein installeerde. Hij schoof eigenlijk meer van de ene kant van de zetel helemaal naar de andere kant in het hoekje bij het raam. Een beetje een verlopen vijftiger met glazige ogen en een terugtrekkende peper en zoutkleurige haarlijn. Een afgewassen zwarte Lonsdale joggingbroek en een bedrukte kaki shirt die minstens een maat te groot is en als een zak om zijn gedrongen lijf hangt.

In ieder geval wordt mijn begroeting ontvangen als een vrijgeleide om een soort van gesprek aan te knopen.
Na een vergadering waarbij twee derde van de genodigden zijn kat stuurde en drie kwartier rond hangen in het station door een trein met vertraging, voel ik me helemaal verloren en helemaal niet in voor een gesprek als ik rond half twaalf eindelijk kan vertrekken.

Isaaneiwarm. Knik knik.
Ik veronderstel dat hij het over het weer heeft en beaam dat het best warm is.
Wamwam, aaeeewamwam. Knik knik.
Wonderlijk hoe een brein uit die opeenvolging van gemompelde klanken toch nog iets van betekenis kan destilleren.
Hij haalt uit de plastiek zak die hij meezeult een vijftig centiliter gekoeld blik Jupiler.
wamheestoortetwam?
Hij schudt alvast van nee. Dus nee, het stoort me niet dat hij het drinkt.
Met een joviale handbeweging naar me toe en knik, knik,knik opent hij het blikje om dan met één gulzige slok waarschijnlijk de helft naar binnen te gieten. Ik heb zo'n flauw vermoeden dat het niet zijn eerste blikje is vandaag.
dorstwamhe? Knik knik.
Gevolgd door een resem onverstaanbare klanken waarop ik dus ook maar een paar keer knik.
Mijn ogen op andere passagiers richten om verdere conversatie te ontmoedigen.
Ja, dorstehwerkenwarm. knik knik.
Ik knik dus maar mee.
Dorst?
Vraagt hij me nu of ik eens wil drinken? Nee, dank je. Daar is nog een beetje te vroeg voor.
Nievroeg.
Ik trek een bedenkelijk gezicht. Hij meent het.
Nievroegwerken.
Ik vraag toch maar wat hij bedoelt.
Nacht, werken. Knik knik. Algedaanmewerken. Knik knik.
Ah zo. Nu dus een knikje van mijnentwege.
Moejevernie?
Ik moet niet lang op de trein. Hij moet maar tot Liedekerke.
Het lege blikje wordt plat gedrukt. Het vuilbakje zit propvol maar het moet en zal er in gaan. Het is te zeggen... Het wordt op de andere rommel gedrukt en op het moment dat hij het loslaat springt het op en belandt het tussen mijn voeten op de grond.
Sorry.
Zijn hoofd en handen duiken naar beneden. Ik griezel als hij rakelings met zijn haar langs mijn blote benen gaat. Brr.
Triomfantelijk duwt hij het blikje weer boven op het afval.
Het is een kwestie van seconden of het komt weer op de grond terecht.
Gelukkig is hij op de plaats van zijn bestemming.
Dag..Slapen. Knik knik.
Ja, slaapwel.
Oef.

Ik vraag me af of hij thuis opgewacht wordt na zijn nacht werken.
Is er iemand blij dat hij er is?
Of is er voor hem ook alleen een leeg huis en ...Jupiler