Eerste verschijning

'Ik geraak er niet op tijd. Ik zit vast in de file'.  Haar sms'je bereikt me net als ik de rechtbank wil binnen gaan. Al een half uur zat ik in de wagen te wachten, hopend om haar te zien arriveren. Kort even een blik op haar kunnen werpen vóór zij me zou zien.

Ik ga in de wachtruimte zitten tussen verschillende andere paren. Het is raar dat ik hier als enige alleen zit. Mijn spieren en lijf helemaal verkrampt van de spanning.
Onze namen worden als derde afgeroepen. De vorige twee koppels zijn nauwelijks twee minuten binnen geweest. Ik leg de situatie uit. Geen probleem, van het ogenblik dat zij er is mogen we binnen.

Ruim twintig minuten later is ze er. Er is net een paar naar binnen. Ze knikt en excuseert zich. Ik knik terug en ze installeert zich op de stoel naast mij. Ze vraagt hoe het met onze jongste dochter is en of onze zoon al thuis is. Ik antwoord kort. Het doet pijn om haar te horen praten over 'onze...'. Is er dan nog een 'ons'?
Dan naar binnen. Onze identiteitskaarten afgeven. Even checken of we wel zijn wie we beweren te zijn.
De rechter vraagt of we willen doorgaan met de procedure. Het lukt me niet om te antwoorden. Het lijkt er niet toe te doen. Hij reikt een pen aan en vraagt gewoon een handtekening onderaan het blad te plaatsen. Zij tekent, ik teken. We krijgen een schriftelijke uitnodiging mee voor een tweede verschijning in januari en buiten staan we.

Ze wil naar het toilet en moet nog terug naar Brussel dus ik ga alleen naar de uitgang. Het is voorbij. Het blok wringt zich naar buiten. Wenend loop ik naar de auto. Een man spreekt me bezorgd aan. Het gaat wel. Ik vlucht in mijn wagen. Even later zie ik haar buiten komen, ze loopt de andere richting uit. Ze leidt een ander leven.