Functioneren. Daar ben ik al de hele week mee bezig. Professioneel blijven in de momenten van contact met anderen. Voldoen aan de verwachtingen van cliënten, collega's en mijn werkgever.
Afstand houden, persoonlijke vragen wegwimpelen, me niet laten raken, niet laten aanraken, anders lukt het niet.
Thuis, afgesloten van de buitenwereld. Gelatenheid. Urenlange stilte enkel doorbroken door blafsalvo's van de hond als hij een vermeende voorbijganger of kat meent te ontwaren.
Alleen ontbijten, alleen door wat huishoudelijke klusjes, alleen een poging doen om me op een verslag te concentreren, alleen eten, alleen naar bed. Zelfs de radio zet ik niet meer aan. Te veel deuntjes met herinneringen.
Niets meer voelen. Gewoon doorgaan, meegaan met de tijd. Dat lukt min of meer zolang mensen me met rust laten. Een telefoontje of een onverwachte knuffel van mijn zoon die af en toe eens binnenwipt kan een tsunami aan verdriet veroorzaken en vergt opnieuw het uiterste van mijn kracht.
Ik moet volhouden. Werken put me uit. Hoewel ik beter slaap - slaap brengt even soelaas, houdt even de nachtmerrie van de dagelijkse realiteit op afstand - moet ik mijn lijf de hele dag voortslepen. Als ik 's avonds thuiskom van het werk is er dan ook geen energie meer om nog andere dingen te doen, als ik daar al zin in zou hebben. En toch verplicht ik mezelf om nog op de hometrainer te gaan. Mijn lichaam moet in conditie blijven. Nu niet ziek worden.
Vandaag een hele dag gesprekken met mensen. Luisteren naar hun bekommernissen, hoop installeren, bemoedigen, stimuleren, tools aanreiken.
Ondertussen zelf ademen. De spanning hanteren. Ook deze dag zonder haar passeert wel .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten