Verdriet

Oef. De auto is verkocht en opgehaald. De nummerplaat bij de verzekeraar binnen gebracht. Gedaan met het eindeloze over en weer mailen. Tientallen antwoorden op bijkomende informatievragen zonder gevolg. Thuisblijven want men gaat komen kijken. Niemand komt opdagen. Op kousenvoeten mensen aanspreken om je van en naar de garage te brengen want de koper wou uiteindelijk dat je hem zelf nog liet schouwen. Het zit er op.

Nadien even binnenwippen bij je moeder in afwachting dat vrienden je bellen om te vertrekken voor een dagje sauna.
Ze is net thuisgekomen van een weekje Perpignan samen met je zus. Het is leuk geweest. Een heel uur opgewekt getater over haar wedervaren en familienieuwtjes naar aanleiding van een babyborrel gisteren. Kinderen en kleinkinderen van haar neven en nichten die je jezelf nauwelijks voor de geest kan halen.
Het is alsof ze stiltes in het gesprek zo probeert op te vullen. Ik heb zelf niet echt iets te vertellen. Van binnen doet het nog evenveel pijn als een week voordien. Ik wil er haar niet mee belasten. Er is ook niet echt iets veranderd. Ja, je dochter is terug in het land, gestart in het tweede jaar.

Een telefoontje. Kom je?  Ik haast me want ik moet een langere afstand afleggen en ik wil hen niet laten wachten.
Eens aangekomen blijken ze nog niet gearriveerd. Ik wacht, vijf minuten, een kwartier, een half uur. Verdriet en een immens gevoel van verlatenheid. Anders kwam ik hier nooit zo helemaal alleen aan. Na drie kwartier toch maar bellen. Ze zitten vast in de file. Een ongeluk. Binnen vijf minuten zijn ze er.

De knuffel doet deugd maar dreigt ook de waterlanders naar buiten te brengen dus ik breek hem zachtjes af en vraag hoe het met hen is.
Een drankje vooraf. Tao Energy, met Kombucha en de opwekkende kracht van de cafeïne uit gurana. Dat kan misschien helpen.
Een babbel.
Met hun kinderen is weer van alles aan de hand. Gek hoe in sommige families tegenslagen en conflicten meer regel dan uitzondering zijn.
Samen in de whirlpool . Focussen op het zachte pompen van de waterjets op je huid. Proberen loskomen van het diepe gemis dat door je heen snijdt.
Ik laat hen achter om me terug te trekken in de sauna. Hun tedere omgaan met elkaar confronteert te veel de leegte die achtergebleven is in mijn eigen leven.
De warmte brengt rust. Zwemmend afkoelen en dan even met een boek op een rustbed. Concentreren lukt niet.

Naar de scrubruimte. Even mijn lichaam warm wrijven. Een koppeltje had het zelfde idee. Hij scrubt haar rug.
Een herinnering schiet als een giftige pijl door me heen.
Haar rug stevig inwrijven met de zoutmassa. Genieten van aanraken en aangeraakt worden.
Steels met je handen onder haar armen door naar gevoeligere plekjes. Haar ogen zeggen dat ze je door heeft. Niemand ziet het. Ze weet van de warme opwindende gloed die dit in je lichaam teweeg brengt. Als je klaar ben met haar rug quasi achteloos met je lichaam tegen het hare strijken. Ze kreunt zachtjes. In haar blik de boodschap 'dit krijg je terug'.

De tranen zijn niet meer te stoppen. Ik vlucht naar het Turks stoombad. In de vochtige nevel kan ik me verbergen. Maar één vrouw aanwezig. Als ze vertrekt kan ik het verdriet laten komen. Niemand hoort of ziet me hier.
Bekomen op het ligbed, maar de vloed blijft aanzetten. Met mijn ogen toe geef ik me over. Een stem van binnen schreeuwt om haar. De tranen blijven over mijn wangen rollen. Ik lik ze op.
Als een hand zacht mijn hand vastneemt schrik ik hevig waardoor mijn laatste restje controle de mist ingaat. Mijn vriendin neemt me in haar armen en wiegt en troost me. Mijn slijmvliezen stromen vol. Geen adem meer. Ik moet me uit haar omarming loswringen. Mijn maag keert. Ze blijft me zachtjes strelen tot ik kalmeer.
Ik wil naar huis. Ik ben moe. Ze blijven voor me uitrijden tot ik aan de laatste afslag alleen verder moet.
Dankbaar om hun vriendschap.
Morgen naar de rechtbank. Een streep trekken onder een leven.

https://www.youtube.com/watch?v=NHOf3s70w-c&feature=youtube_gdata_player