Vriendinnen

Het regent en niet zo'n beetje. Mijn plan om de dag te starten met een stevige wandeling met de hond ligt dus in het water. Op zich geen ramp want ook mijn lichaam wil niet mee. Wakker geworden met een rauwe keel en een koortsig zweten. Warme thee brengt wat soelaas.

Gisteravond een vriendinnenpaar op bezoek gehad. Ik had hen al bijna twee maanden niet meer gezien of gehoord. Hoewel ik weet dat ze een druk sociaal en beroepsleven hebben kwetste het me dat ze in deze moeilijke periode niets meer van zich lieten horen.
Misschien hadden ze voor zichzelf uitgemaakt dat ze liever de vriendschap aanhielden met mijn vrouw. Misschien had mijn emotionaliteit tijdens ons laatste contact hen afgeschrikt.
Misschien was ik voor hen gewoon niet boeiend genoeg. Het was immers vaak mijn vrouw die in gezelschap voor de ambiance zorgde.
Veel getob hierover. Momenten van boosheid waarop ik voor me zelf uitmaakte dat ik zelf de stekker er dan maar uittrok, momenten van 'ik bel hen en zie wel', om dit dan toch weer niet te durven doordat de idee alleen al angst en verdriet opriep.
Uiteindelijk dan toch de telefoon genomen, niemand nam op en een berichtje op de voicemail ingesproken. Afgewacht, een paar dagen, maar geen reactie.
Na een week toch maar opnieuw gebeld. Met een excuus, op FB een status van hen gelezen. Ze hebben verbouwingsperikelen. Veilig onderwerp. Een enthousiaste stem aan de lijn. Ik stond op haar lijstje om te bellen. Een hele uitleg over de vergunningsproblemen en de vele sociale bezigheden en jazeker, we moesten eens afspreken.

Gisteravond was het dan zo ver. Een drukke dag, begonnen met een intensieve voormiddag werk voor de rechtbank. In de namiddag begint de spanning op te lopen. Hoe gaat het zijn? Ik neem me voor me sterk te houden. Vooral te praten over hun activiteiten, hen niet af te schrikken met de ravage van binnen. Me op de vlakte te houden...


Het doet deugd om hen te zien. Hun vriendelijke knuffel, een cadeautje, een flacon bodymilk  'opdat ik me goed zou verzorgen', het raakt en verdriet blijft stuwen.
In de weer zijn met het eten, behendig switchen van onderwerp. Het helpt even om de bom van binnen tijdelijk te ontmijnen.
En dan...hoor je nog iets van haar? Nee. Kort het relaas van de flitsontmoeting op de rechtbank, ons laatste contact. Praten wordt moeilijk.
Je bent echt nog in shock, zegt een van hen. Ik kan niet meer reageren. Ben ik dat? Heb er nooit dat woord op gekleefd.
Ze zijn lief. Begrip ook voor mijn keuze om haar foto's nog op hun plaats te laten. Geen botte reactie, misschien goed bedoeld zoals van anderen, wordt het geen tijd dat je die weghaalt? Dat je haar stem van je voice mail haalt? Haar naam van de brievenbus?
Begrip dat ik nog troost haal uit de vele herinneringen, want die waren goed. En misschien dat er ooit een dag komt dat foto's van het heden ook weer verhalen kunnen brengen van verbondenheid, liefde en geluk. Nu is er immers alleen maar leegte.

Al bij al wordt het een fijne avond. Het wantrouwen en het ervaren van verlies in contact met hen is wat weg gesmolten. Eventjes weer geloven in mensen.