Alle raadgevingen van virologen ten spijt vandaag toch maar gaan werken snipverkouden en bij elkaar gehouden met Dafalgan.
Het zou er anders wel sterk op geleken hebben dat ik mijn veertien dagen had volgemaakt om niet op een mutualiteitsuitkering terug te vallen.
De psychische ellende vervolmaakt door lichamelijke malaise.
Een lichtpuntje. Dat laatste zal waarschijnlijk binnen dit en een drietal dagen tot het verleden behoren.
Mezelf gedwongen om zeer actief mee te doen in de vergadering. Elke keer als het gewoon luisteren werd dreigde ik weg te zakken en moest ik vechten tegen de vermoeidheid.
Het doet wel deugd om te merken dat collega's mijn mening wensen te kennen. Ze me net als vroeger betrekken in de discussie.
Misschien normaal maar voor mij voelt al vier maand niets meer gewoon normaal. Terug aan het werk na een maand afwezigheid. Onzeker en psychisch een wrak. De ervaring van gefaald te hebben in mijn relatie en mijn gezin. Mezelf en mijn lichaam voelen crashen, mijn evenwicht kwijt.
Hypergevoelig reageren op elk mogelijk signaal van afwijzing, van niet goed genoeg bevonden te worden, van niet voldoen.
Op de trein naar huis weer een huilbui. Tegen dat ik in Lede arriveer opnieuw wat rust. Werken lukt niet echt meer maar een dutje in de zetel is een voorlopig afdoende remedie tegen de drukkende vermoeidheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten