Droom

De realiteit lijkt nu ook in mijn dromen te zijn doorgedrongen.

In de rechtszaal om een eerste keer te tekenen voor de scheiding. Schrikken als de voorzitter een vrouw blijkt te zijn die ik ken. Een dominante bitch waartegen ik me al verscheidene keren behoorlijk heb moeten weren aan de telefoon als ze me weer eens claimde voor een of andere expertise zonder rekening te willen houden met mijn agenda of mogelijkheden. Ik  stond ook al eens voor haar toen zij als plaatsvervangend rechter moest beslissen over de collectieve schuldbemiddeling die mijn vrouw had aangevraagd.
Soit.

Ze richt zich tot mij. Jij wil scheiden? Ik antwoord dat ik de papieren zal tekenen.
Antwoord gewoon op mijn vraag, briest ze.
Dit is het beste antwoord dat ik u kan geven, mevrouw de rechter.
Het vervolg gaat aan mij voorbij.
Ik kan niet 'ja' antwoorden. Niets in mij wil een scheiding, wil een leven los en ver weg van de vrouw waar ik met heel mijn hart heb voor gekozen.
Ik kan evenmin 'nee' zeggen want zelfs in mijn droom weet ik dat je een huwelijk niet alleen kan verder zetten, dat dat geen betekenis meer heeft.

Anachronistische droomlogica. Wachten tot je binnen gesommeerd wordt door de griffier. Je lijf stijf van de spanning, zittend op een ongemakkelijke bank aan een zware oude eiken tafel. Je vrouw iets verder staand aan een logge steunpilaar. Van binnen een opstoot van verlangen om haar te voelen, om dicht tegen haar aan te kruipen, weg te zinken in de plooien en de zachtheid van haar lichaam.
Terzelfdertijd beseffen dat de vrouw die daar staat niet meer de vrouw uit je herinnering is.
Deze vrouw heeft je gedumpt, heeft zich van je afgekeerd. Hard, zonder omkijken, zonder enige kans tot gesprek of zoeken naar oplossingen. Wetende dat je van haar houdt en haar nodig hebt.
Het schrijnt.
Een stemmetje dat opduikt. Je had het kunnen weten. Je bent naïef geweest. Ze heeft het van geen vreemden.
Een herinnering borrelt op als lucht in kokend water.

We rijden de wijk binnen waar haar zoon woont met zijn grootmoeder. Ik voel haar naast me verstijven. Ik vraag wat er scheelt. Ze stamelt 'mijn moeder'. Een moeder die haar als kind steeds heeft verworpen en die al jaren elk contact met haar verbroken heeft.
Als ik opkijk zie ik een oudere vrouw met een buggy in de richting van de wagen komen. Mijn vrouw vertraagt en is zichtbaar angstig.
Op een bepaald ogenblik kruisen hun blikken elkaar. Herkenning. Eén seconde bewegingloos en dan keert de vrouw zich ostentatief om en draait haar rug naar haar dochter.
Een shockmoment.
Veel verdriet en angstdromen achteraf bij mijn vrouw.

Nu doet ze hetzelfde bij mij.


Badend in het zweet word ik wakker. Vijf uur. Ik kan niet meer blijven liggen. Volgende week moet ik echt naast haar verschijnen voor de rechtbank.