Ik heb haar aan de lijn gehad. Met kloppend hart zelf gebeld nadat ze een korte zakelijke mail gestuurd had waarin ze aangaf dat ze me via vrienden een rekening ging bezorgen. De verkeersbelasting voor de auto van mijn zoon die op haar naam staat.
Al de hele dag vecht ik tegen tranen. Op gesprek geweest bij de therapeute. Horen dat je het fiat krijgt om te rouwen, om geen rekening te hoeven houden met wat anderen van je verwachten doet deugd maar de angst om nog mensen te verliezen blijft me in zijn greep houden. Angst ook om binnen veertien dagen opnieuw te moeten gaan werken want van een ziekte-uitkering kan ik mijn vaste kosten en de studiekosten van de kinderen niet betalen. Waar vind ik de motivatie en de goesting om dit te doen? Waar haal ik de energie om een hele dag door te komen? Om groepen te enthousiasmeren, mensen te ondersteunen?
Thuis kan ik tussen cliënten door even het verdriet laten komen, wat rust opzoeken of me even helemaal laten gaan.
Het mailtje maakt me kwaad. Ik lijk wel lepra te hebben zoals ze op elke mogelijke manier contact met me mijdt. Vrienden zullen de rekening wel brengen, als zij me maar niet hoeft te horen of te zien. Als ik maar ver genoeg van haar ben, uit haar leven ben. Ze met mij niets meer moet. Laf.
Hoewel alles van binnen pijnlijk verkrampt neem ik de telefoon. Net als ik denk dat die gaat overgaan op de voicemail neemt ze op. Enkel hallo.
Ik geef aan dat ik de rekening niet zal betalen. Dat ik al twee maand bezig ben om te pogen de wagen te verkopen. Dat dit mogelijk binnenkort in orde is en ik dan de nummerplaten wel binnen breng. Normaal kan zij dan het teveel gestorte op haar rekening terug krijgen. Ik krijg de woorden nauwelijks uit mijn strot. Verdriet en woede ook om de teleurstelling van mijn zoon die zijn eerste wagentje moet afgeven. Wat heeft ze aangericht.
Ze lijkt het te aanvaarden en drukt me op het hart dat ik de papieren zeker niet mag meegeven aan een koper die nog niet betaald heeft. Ze klinkt akelig vertrouwd, rustig, niet onvriendelijk wel afstandelijk.
Zonder groet afleggen. Wat moet je zeggen? Tot ziens, tot nog eens? Zij zegt evenmin iets. Dan crashen, gegeneerd omdat ik me realiseer dat de poetshulp me voor de zoveelste keer hoort wenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten