Zuchtend boven mijn agenda. Hoe krijg ik in hemelsnaam al deze opdrachten ingepland?
Mijn ziek en moe lijf ten spijt komt de ene na de andere aanstelling binnen.
Twee heb ik al met goede argumenten terug naar afzender gestuurd. Aangezien mijn collega zich uit de praktijk terug getrokken heeft door haar verhuis naar een nieuwe woning, is er niemand meer om naar te delegeren.
Van mijn voornemen om mezelf de ruimte en de tijd te gunnen om met de situatie om te gaan blijft nog weinig overeind. Dit zou alleen maar betekenen dat alles opstapelt.
Van binnen schrijnt het. Hoewel ik heel veel moeite doe om me te concentreren op het werk is mijn vrouw nauwelijks uit mijn gedachten. Telkens ik voetstappen hoor buiten is er de verwachting dat ze thuis komt, de intrusie van het beeld hoe ze langs het raam passeert en even later de bel, opendoen, een knuffel en 'het eten staat in de microgolf'. Vroeger vertrouwd en deugddoend. Ze is thuis.
Nu. Na elk gesprek overvalt me de leegte en het gemis.
Anderen ondersteunen en eens ik hen buiten gelaten hebt de confrontatie met mijn eigen lege huis. Mijn lege leven. Niemand om even stoom bij af te laten. Niemand die het nog interesseert of het goed is verlopen. Niemand om bij thuis te komen.
Geen opgewekt gelaat dat zich naar me opricht als ik binnenkom, geen knuffel, geen kus.
Opnieuw vechten tegen de tranen. Even FB checken op zoek naar wat nieuws van haar. Ik merk dat ze enkel spelletjes speelt, niet echt iets post over haar leven nu. De nood voelen om haar te horen.
De nood voelen om iemand te horen. Het blok dat weer drukt en stuwt in mijn borst. Ik voel me ontzettend alleen. Ik weerhoud me ervan om iemand te bellen. Dit wordt toch alleen maar huilen aan de telefoon.
En straks moet ik verder werken. Die berg werk verzetten. Uit die diepe put toch weer even naar boven klimmen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten