Na uren draaien, het dekbed goed leggen, een zakdoek zoeken, toch nog even naar de WC, uiteindelijk tegen de ochtend in slaap gevallen.
Beleefd als één lang gesprek met haar. Een gesprek waarin op de achtergrond een kritische stem me onmiddellijk vertelt dat ik ongecensureerd mijn wensen voor waar aan neem. Maar in mijn droom kan ik dit compleet negeren. Ze heeft spijt van wat ze me aangedaan heeft. Ze mist me. Ze mist de hond.
Hoe moet het dan verder? Ik mis haar ook, maar het vertrouwen is er niet meer. De pijn is te scherp.
Heel mijn omgeving zou zich tegen me keren als ik nu opnieuw...alles in mijn lijf verlangt er naar om me aan haar over te geven.
De droom biedt troost. Valse troost. Maar bij het ontwaken is er rust.
In het vooruitzicht van een drukke werkweek probeer ik al de body van een expertiseverslag te maken. Tussendoor facebook checken. Concentreren blijft moeilijk.
Schrikken als ik merk dat ze haar profielfoto veranderd heeft. In de plaats van een mooie geposeerde foto van drie jaar geleden, genomen door een beroepsfotograaf op het dak van het Ozone-gebouw in de Brusselse kanaalzone prijkt nu een foto van de hond met zijn snoet vol sneeuw. Tijdens een gezamenlijke wandeling in de sneeuw begin dit jaar. Een mooie herinnering aan 'wij met ons tweetjes' en de hond door het dolle heen in die poederige winterpracht. In de commentaren bij de foto vertelt ze dat ze hem mist.
Het blok spreidt zich weer loodzwaar over mijn borst. En ik? Mist ze mij dan niet? Ben ik voor haar nog minder dan een hond?
Ik duw de negatieve gedachten weg. Terug focussen op het verslag.
Een telefoontje van mijn moeder. Ik hou het oppervlakkig, wat over de kinderen, maar ze laat zich niet misleiden en wil weten hoe ik me voel. Dat doet geen deugd. Dan toch weer onbegrip over hoe ik telkens maar weer op zoek lijk te gaan naar haar. Je doet jezelf pijn. Verwijder haar van facebook. Ga verder met je leven.
Ik slik een venijnige opmerking in over de tiende jaar herdenking voor mijn papa die volgende week doorgaat. Als je partner je in de steek laat mag je blijkbaar niet rouwen. Dan hoor je 'verder te gaan' en vooral haar helemaal uit je leven te schrappen. Ik huil van colère en moet me dan voor de zoveelste keer excuseren dat ik me op haar afreageer. Mijn ogen branden als ik de telefoon neerleg. Dit moet stoppen.
In de namiddag een cultureel programma. Vrienden hebben een 'meet en Griet--moment georganiseerd met de schrijfster en columniste Griet Op De Beeck die voorleest uit haar boek met muzikale intermezzo's van Wannes Capelle. Ik ben ruim op voorhand ter plaatse om te vermijden dat ik voor een volle zaal helemaal alleen moet binnenkomen. Dan kan ik me alvast een goed plekje uitzoeken.
Ik schuif aan bij twee jongere dames aan een tafeltje met vijf verschillende krakkemikkige stoelen. Een korte oppervlakkige kennismaking. Het café is geklasseerd en biedt een pittoresk kader. De muziek is verrassend goed. De bas van de gitaar doet het blok van binnen evenwel mee resoneren waardoor het soms vechten is tegen de emotie. Waar de eerste voorgelezen citaten door de humor en het zwoele timbre van de stem van de auteur nog kunnen boeien haak ik bij de laatste af. Vooral de gevoelige liedteksten blijven hangen.
En het gemis...
Griet Op De Beeck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten