Al heel de dag opgejaagd. De spanning giert door mijn lijf. Had gisterenavond al berichtje van haar verwacht dat ze aangekomen was. Pas deze ochtend half elf een telefoontje dat ze langs kwam. Idioot eigenlijk dat ik zelf niet bel maar de angst dat er iets tussen gekomen zou zijn, dat de plannen gewijzigd zouden zijn hield me zo in de greep dat ik er niet toe kwam om haar gewoon te bellen.
De verwachting van mogelijke klappen om te incasseren lijkt constant aanwezig. Als iets dan toch gewoon is wat het beloofde te zijn volgt er ontlading. Het is dan ook vechten tegen de tranen als ze effectief thuis aankomt. Ik kan haar knuffel dan ook nauwelijks toelaten in mijn poging om mezelf goed te houden en me enthousiast te tonen.
Ze wil in de namiddag even gaan shoppen. Dat komt goed uit want mijn zoon en ik waren al van plan om op zoek te gaan naar een nieuwe bril voor hem. Als we op punt staan te vertrekken wordt hij evenwel opgeroepen om te gaan werken. Ze hebben volk te kort. Het doet belachelijk veel zeer.
Een namiddagje afleiding met de twee kinderen - de jongste had al eerder toegezegd om te gaan werken - had ik nodig om me te wapenen tegen het herdenkingsmoment vanavond bij mijn moeder.
Ik zie er als een berg tegen op. Heel veel volk, allemaal met de vraag 'hoe gaat het?' en 'Ben je alleen?'.
Het in en uit winkels lopen put uit. Dit is zo wie zo al niet echt mijn ding en mijn dochter heeft het moeilijk om te kiezen. Uiteindelijk omvat de buit een bodycrème, twee pyjama's en een paar zwarte laarzen. Ondergoed vond ze niet naar haar zin en budget. Het is ondertussen kwart na vijf, dus geen tijd meer om nog even thuis te bekomen. Doodmoe dan maar onmiddellijk naar haar grootmoeder.
Mijn moeder is zenuwachtig. Ze heeft iets voorbereid, een tekst met wat muziek voor en achteraf. Ze hoopt dat de mensen het goed gaan vinden. De living is omgebouwd tot een ontvangstruimte met wel veertig stoelen in een grote cirkel. De vermoeidheid trekt door heel mijn lichaam. Ik wil gaan liggen. Opnieuw vechten tegen de tranen.
Ik neem het op mij om de aanbellende gasten op te halen aan de voordeur. Dat is het makkelijkst. Gewoon 'goeiedag, welkom, ga maar alvast binnen, ik hang je jas wel op'. Een manier om te ontsnappen aan vragen. Ze geen tijd geven om in het deurgat een praatje te slaan.
Als iedereen er is druk doende blijven in de keuken. Een laatste onnodige hand leggen aan de kaasschotels die er al prima uitzien. Dan vindt mijn moeder het moment gekomen om de gasten welkom te heten. Ze start met een muziekje. 'Beautiful that way' van Noa, een liedje dat we ook gedraaid hebben op de begrafenis van papa. Ik breek. Dit kan ik niet. Ik vlucht naar de veranda en het blok dat al de hele dag zwaar op mijn borst weegt braakt en schreeuwt zich naar buiten. Ik mis hem. Ik mis haar.
Ik hoor iemand aankomen maar kan het huilen niet stoppen. Mijn lichaam schokt en beeft. Iemand neemt me dicht tegen zich aan. Ik realiseer me eerst niet wie het is. Verrast als blijkt dat het een van mijn zussen is. Heb haar de laatste tijd nauwelijks gehoord. Ze wiegt me zachtjes en drukt me stevig tegen haar aan. Het verdriet blijft komen.
Als er even wat rust komt blijft ze zacht over mijn rug strelen waardoor een nieuwe pijngolf aanzet.
Ik mis het hele onthaalmoment. Later bleek dat ons mama niets had gemerkt. Gelukkig maar. Dit is immers haar avond om te rouwen. Na tien jaar mist zij ons papa nog.
Als de rust wat weer keert gaan we beiden naar binnen. Ik kan er weer even tegen.
Zelfs tegen de opmerkingen van mensen. Binnen een jaartje zal je hier al heel anders staan. Dan ligt er weer een heel leven voor je.
Diep van binnen wil een deel van mij nog niet aanvaarden dat dit het einde is. De rust brengt ook weer hoop. Ze kan nu toch niet een heel andere vrouw zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten