De drang om haar te bellen of naar haar studio te rijden om een glimp van haar op te vangen is groot. Zelfs al weet ik dat ze daar niet verblijft. Heel mijn lijf spant zich op om weerstand te bieden tegen die druk. De herinnering aan haar stem vorige week en de herkenning die dit opriep zindert nog na. De energie die er even was na een redelijke nachtrust wordt hier volledig door opgeslorpt.
Niets weten, geen idee van waar ze is of waar ze mee bezig is, maakt me gek.
Dertien jaar alles gedeeld, nu niemand meer om mee te delen en uit haar leven geweerd. Wat heb ik in haar ogen misdaan om zo behandeld te worden?
Straks met een vriendin een of ander bedrijf bezoeken. Ik heb er geen zin in maar ik beslis rationeel dat dit beter is dan hier thuis de muren oplopen van de stress.
Ik voel me afglijden hoe zeer ik er ook tegen vecht. Mensen maken me kwaad door steeds opnieuw te zeggen dat ik er wel door heen zal komen. Alsof zij een kracht in mij vermoeden die er helemaal niet meer is. Het is alsof ik met krachteloze armen en benen tegen muren vol bruine zeep aan het opklimmen ben. Maar niemand lijkt dit te willen begrijpen.
Ik ben moe. Levensmoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten