De sfeer is huis is down en gespannen. Mijn jongste heeft gisteravond van haar vriend uit Paraguay vernomen dat hij de relatie voor bekeken houdt. Ze is bij me gekomen en heeft tegen me aan zitten huilen. Maar praten lukt niet. Het hing al langer in de lucht. Een lange afstandsrelatie is niet evident. En hij leek me niet echt veel moeite te doen om contact te onderhouden.
Soit. Haar verdriet raakt.
Deze ochtend het plan om met haar naar Leuven te gaan. Op zoek naar een winterjas. We hebben Aalst al afgeschuimd. Niets naar haar zin gevonden. Deze week is ze in Gent gaan shoppen. Idem dito.
Ze raakt maar niet uit bed. Uiteindelijk gearriveerd aan het station, twee uur later dan voorzien. Pech. Geen rechtstreekse trein naar Leuven in het weekend maar al evenmin naar Brussel. Werken aan het spoor. Eventjes kort beraad. Twee overstappen en oponthoud door de werken, dat betekent minstens twee uur onder de baan. En twee uur terug. En het is al ver middag.
Dan maar beslist om naar huis terug te keren. Ze had er toch niet veel zin in en ze heeft honger, want tijd voor een ontbijt was er niet meer.
De wijziging in de plannen maakt het blok van binnen weer zwaar aanwezig. Ik houd me recht aan een dagplan. Vandaag doe ik dit. Morgen doe ik dat. Verder kijk ik niet. Het helpt het gemis opvullen. Als dingen wegvallen een onoverkomelijk lijkende leegte.
Dan maar wat huishoudelijke klusjes. Ik heb er niet echt zin in maar in de zetel zitten turen of wegzinken in zelfmedelijden lijken me geen optie.
Ook deze dag passeert wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten