Uitgenodigd bij vrienden voor een etentje. We zitten aan tafel. Zij naar gewoonte links van me. Toch de ervaring van een afstand, een lege plek als het ware tussen ons. De tafelgenoten onwezenlijk schimmig en anoniem aanwezig.
De tafel over de lengte heen gehalveerd en voor ons de oude boekenkast nog vol met haar dvd's, strips en boeken. Verrast zie ik 'fast car' van Tracy Chapman staan. Die hadden we toch niet?
Ik prik wat met mijn vork in het eten. Tongrolletjes op een bedje van prei genappeerd met een bloemige witte wijnsaus naast een torentje aardappelpuree.
Ze reikt langs me heen naar een dvd. Ze neemt er een paar uit. En nog een paar.
Ik kan het niet laten en ruk er een paar uit haar handen. Ik sla er mee in haar gezicht. En ik kan niet meer stoppen. Ik sla en gooi de boeken en dvd's naar haar toe. Ik sla waar ik raken kan.
Ze weert me nauwelijks af. Er is geen geluid bij.
Het is alsof ik me zelf, uitzinnig, bezig zie. Ik sla, schop, bijt.
Het geeft geen voldoening. Ik voel zelf de kwaadheid niet. Ik doe het gewoon.
Helemaal bezweet wakker geworden. Geen idee waardoor ik gewekt ben.
Na de droom opnieuw de dreun van de realiteit. Ze is er niet meer.
De herinnering aan al die keren dat ze smeekte om haar te slaan. Als ze zich slecht voelde bij iets wat ze gedaan had. Hard geweest was naar de kinderen of mij of iemand anders geraakt had door haar houding.
Emoties die opliepen en die in haar beleving enkel te hanteren waren door een goed pak slaag. Zo had ze het vroeger altijd gekend.
Dan streelde en suste ik haar tot ze rustig werd. Zette al mijn liefde in om haar de geborgenheid te geven die ze nooit had gehad.
Nu zou ik haar kunnen slaan. Machteloosheid en gekwetstheid brengen het slechtste in een mens naar boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten