Na een baal- en huilweekend vandaag weer werkdag. In de voor- en namiddag telkens een ander team geëngageerde verpleegkundigen bijstaan in het werken met zware casussen. Het lukt me aardig om te focussen.
In de pauze eindelijk telefonisch de bevestiging gekregen dat twee facturen nog deze maand gaan betaald worden. Oef, weer een zorg minder. Een maand mogelijks niet in het rood gaan.
Werken. Professionele afstand. Vriendelijk zijn. Betrokken zijn. De juiste vragen stellen. Van binnen de zwaarte van het besef van alleen zijn op afstand houden.
Gisteren lukte dat niet. De hele dag geweend. 's Morgens gaan wandelen met de hond. Acht kilometer in de regen en de modder. Geen mens tegenkomen. Alleen op de wereld. Voor niemand nog echt belangrijk. Niemand weet of ik wel of niet thuis ben, wel of niet mijn bed uit kom. En het maakt ook voor niemand nog uit. Hoe moet ik hier mee om? Hoe moet ik me in deze realiteit weer goed gaan voelen? Waar moet ik energie uit halen?
Twee motocrossers scheurden plots langs waardoor de stilte doorbroken werd en ik maar ternauwernood de hond de baas kon. Ik slaag er net in om me in de modder recht te houden, de hond moest ik lossen dus die profiteerde even van zijn vrijheid. Doornat en onder de modder naar huis.
Een douche na de wandeling bracht even wat rust. Dan naar de winkel. Shoppen om de tijd te verdrijven maar het blijft bij kijken want mijn bankrekening laat geen uitgaven meer toe.
Doodmoe naar huis. De tranen zijn op. Verdriet maakt plaats voor kwaadheid. Maar ook hier kan ik geen weg mee. Mijn vrouw zal het een worst wezen. Zij geniet van een nieuwe liefde. De oude heeft al lang afgedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten