Pijnlijk beseffen dat dansen iets was waar je vroeger samen van genoot. Mambo, boogie, cha cha cha... Je volledig laten gaan op Zuiderse ritmes. Je overgeven aan haar leiding en haar soms eigenzinnige interpretaties van dansfiguren. Het kwam wel goed als je volgde...
Sinds ze weg is niet meer gedanst.
Ik weet niet wat ik moet verwachten als ik binnen kom in de ruimte die al roezemoest door het gekwebbel van een hele groep vrouwen met tussen hen een paar verdwaalde mannen.
Thema van de dag 'goed voelen'. Mijn dichtgeknepen keel, de zwaarte in mijn borst en brandende ogen beloven niet veel goeds.
De begeleidster nodigt uit om ons open te stellen. Ik probeer uit alle macht om binnen te houden als de muziek begint. Ingekeerd en met mijn ogen dicht probeert mijn lichaam het ritme te vinden. Als de tranen over mijn wangen beginnen te stromen keer ik me naar de muur in een poging om het voor de andere nobele onbekenden te verbergen.
Een paar keer slikken en me weer herpakken. De muziek is mooi en ik probeer me er aan over te geven.
En dan ... Foreigner, I want to know what love is. Ik vlucht weg. Dit kan ik niet.
Mijn benen dragen mij niet meer. Mijn lijf beeft en verkrampt. Het lijkt alsof er geen stoppen meer is aan de pijn en de wanhoop die zich een weg naar buiten braakt.
Iemand staat naast me en legt een hand op mijn schouder. Door mijn tranen kan ik niet zien wie het is. Ik heb al mijn kracht nodig om mijn lichaam weer onder controle te krijgen.
Ze blijft bij me tot ik wat rustiger ben. Ik geef haar een dankbaar knikje maar krijg er geen woord uit. Pas na een hele tijd lukt het me om weer naar de zaal te gaan en opnieuw mee te dansen.
Me open stellen voor mijn lichaam en elk plekje voelen tintelen en verlangen. Elke aanraking confronteert met gemis. Me open stellen voor anderen, pijn maar toch ook troost als het lichaam van een danspartner in respectvolle bewegingen langsheen mijn lichaam strijkt. Hunkeren naar meer.
Me vullen met de kleur van 'goed voelen'. Mijn rationele zelf stoot op mijn onvermogen om te visualiseren. Oranje lijkt een verstandige keuze. Warm en niet het vurige van rood dat ik toch link aan kwaadheid en furie.
De prachtige stem van Agnes Obel met Fuel to fire brengt me al dansend bij het beeld van de oranje rosse gloed die het bruine haar van mijn vrouw krijgt als de zon er op schijnt.
Bronskleur en warm bruin. Donkerbruin van haar ogen waar ik zo kon ik verdrinken. Als haar blik de mijne dan kruiste, de lachrimpeltjes die zich verdiepten.
Warm kastanjebruin wordt de kleur waar ik me tijdens de dans aan koester. Door het raam schijnt de zon na een fikse regenbui en merk ik tot mijn verbazing een kastanjelaar. Het brengt een merkwaardig ervaren van troost en rust.
Ik dans me de dag door, bewegen laat toe om het verdriet uit te drukken. De allusie die de begeleidster met regelmaat maakt op liefde en verbinding raakt telkens weer.
Een aanrakingsmoment met een kleine groep kan ik bij de afronding, uitgeput door een hele dag bewegen en voelen, binnen laten komen. Het biedt rust en soelaas. Dankbaar dat ik dit mocht meemaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten