Twaalf uur

Mijn lijf wil niet meer mee. Gezwollen klieren, lopende neus en een loden vermoeidheid. Het helpt niet echt om mijn moraal te verbeteren.
Gisteravond een huiluurtje gehad terwijl ik aan het skypen was met een vriendin. Het deed deugd om de opgekropte spanning even te kunnen lossen. Te horen hoe ze mijn verdriet aanvaardt en begrijpt. Ze is een van de enigen in mijn omgeving die niet schijnt te vinden dat het wel welletjes is. Jammer dat Johannesburg zo ver is. Ik zou zo graag eens bij haar kunnen binnenwippen.
Het was dan ook even slikken toen ik, net toen ik de computer wou afsluiten, door een andere vriendin op de chat aangesproken werd.
Hoe is het met jou? Heb jouw vrouw gezien op het journaal.
Ja, het is moeilijk.
Je moet je hier echt over zetten. Je zou kwaad moeten worden op haar.
Ik blokkeer. Probeer nog even iets als ...ik kan me zelf niet dwingen andere dingen te voelen...
Het heeft geen zin. Ik ben te moe. Een telefoontje van mijn dochter redt me. Ik meld me gauw af.

Nu net terug van een vergadering in Brussel. Een hele ochtend vechtend tegen tranen. Moe. De agendapunten boeien niet. De discussies oeverloos. Ik breng het niet op.
Afgesloten zijn van de laatste verbindingen met mijn vrouw door de computercrash weegt door.
Gewoon weten waar ze mogelijks was, waar ze mee bezig kon zijn, gaf een zekere troost.
Nu weet ik niets meer. Mijn kinderen geven aan dat ze dit beter vinden. Alleen ...het voelt niet beter.

Morgen moet ik een groep leiden in het bijzijn van mijn leidinggevende en een collega die ik moeilijk kan inschatten. De opdracht is voor mij zeer onduidelijk ondanks verscheidene pogingen om duidelijkheid te krijgen. Het is gewoon mijn ding niet.  Ik mis mijn vrouw naast me. Iemand die me oppept en die me een hart onder de riem steekt, die me vastpakt en laat horen dat ze er van overtuigd is dat ik het goed ga doen. Die me aan het lachen brengt.
Ik sta er alleen voor en de stress speelt me parten.
Proberen om verstand op nul te zetten. Me er gewoon op storten. Me voor houden dat negatieve feedback het einde van de wereld niet is.

Aftellen tot het morgen twaalf uur is. Dan is het achter de rug.