Van binnen is alsof een deel van mijn huid wordt losgescheurd. Ik ben samen met mijn moeder op weg naar Zürich. Ga mijn dochter drie dagen bezoeken. Drie dagen geen gelegenheid om op internet iets van haar te ontwaren. Letterlijk mijlen ver van haar.
Nieuwsgierig naar hoe het mijn dochter vergaat daar in haar nieuwe flatje. Blij toch om haar terug te zien.
Proberen om het gezellig te houden. Wandelen door het immense shoppingcenter. Ik mis haar naast mij. Elke sportwinkel de gedachte 'hier zou ze zeker eens binnengewipt hebben'.
Een speciaalzaak van Camper. Dit was haar merk. Op de rechtbank, ondertussen een maand geleden, had ze er nieuwe aan.
Ik kan het niet laten om het even te zeggen. Hier zou ze wel even willen rondneuzen hebben. Mijn dochter snuift. Lelijke schoenen. Ik slik.
Ben blij dat mijn moeder en mijn dochter genieten van het bezoek. Lekker eten, een theetje en een 'pateeke'. Dat is echt iets voor hen. Ik onderga het als het ware van op afstand. Mijn verstand zegt 'het is OK'. Mijn gevoel inert en af en aan switchend van stekende pijn, gelatenheid tot afwezigheid van enig beleven. Enkel het zelf opgelegde bewust registreren van wat is. Mindfull stappen, aandachtig eten, al mijn zintuigen aanspreken om aanwezig te blijven in het gesprek.
Toch ook momenten van dankbaarheid. Omdat ik merk dat ze hun best doen om het voor mij aangenaam te maken. Dankbaar en fier omdat het mijn dochter goed gaat.
In bed slaat de zwaarte weer in alle hevigheid toe. Mijn moeder slaapt naast me. Een kingsize bed, voldoende ruimte om elkaar net niet tegen te komen. Schrikken als haar been plots mijn benen raakt. Ik trek me terug.
Verdriet stuwt zich naar buiten. Een onderdrukte huilbui. Ik wil niemand wekken. De herinnering aan en de hunkering naar haar lichaam tegen me aan. Kunnen wegkruipen, me kunnen warmen aan haar huid, wegzinken in een slaperige roes op het ritme van haar ademhaling.
Nu gestoord door het snurken van mijn moeder dat me uit mijn slaap houdt. Gek, de piepende, blazende of ronkende geluidjes van mijn vrouw waren net vertrouwd en gaven rust. Ze hielden me niet wakker.
Drie dagen op stap, drie dagen ook genietbaar proberen blijven voor hen.
Goed dat ik gegaan ben maar heel erg opgelucht als ik zondagavond thuis kom. Ik huil me zelf in slaap. De opgekropte spanning, het blok in mijn borst spoelt wat weg.
's Anderendaags een wrak als ik moet gaan werken. De tranen zitten al klaar bij het ontwaken, zelfs al herinner ik me niet de droombeelden die ze doen opwellen hebben.
Samen met een team nadenken over wat ze nodig hebben van elkaar om als team goed te functioneren.
Ligt het aan de sterren? Verscheidene teamleden reageren zeer emotioneel en vertellen hoe hun collega's hen ondersteunen en met hen meeleven tijdens moeilijke levensmomenten. Ik probeer me niet te laten raken. Vergeefs. Als iemand allusie maakt op mijn moeilijke situatie waar ze iets van opgevangen heeft schiet mijn gemoed vol. Ik probeer er beheerst iets van te delen. Berekende professionele openheid. De intentie om snel weer in mijn kracht te staan. Daarvoor word ik betaald. Alleen lijkt alle kracht in mij verdwenen. Een hele dag vechten tegen de tranen. Ternauwernood deze in de vochtige omgeving van mijn ooglens houden, quasi onopvallend een ontsnappende traan langs mijn neusvleugel wegvegen. Doordoen.
Ook als we 's middags de tentoonstelling 'Birthday' van Lieve Blanckaert bezoeken. Aangrijpende beelden en verhalen. Het aangrijpen dat me bijna letterlijk bij de keel houdt. Gelukkig hoef ik niet veel te zeggen.
Opnieuw opgelucht als ik de terugweg naar huis kan aanvatten. Mijn veilige plek waar ik gewoon kan voelen en zijn zoals ik ben. Geen rol meer spelen, geen mensen meer moeten behagen en niet bang zijn dat ik mensen teleurstel.
Springli : the place to be voor een lekkere afternoon tea
In het hoofdstation al volle kerstsfeer in luxueuze Swarovsky kristallen
En de bergen zijn nooit ver weg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten