Ik weet niet wat ik er moet van denken. Ik merk dat ik het wantrouw. Ik voel me niet goed. Ook niet met mijn veranderd lichaam. Borsten lijk ik niet meer te hebben. Uiteraard doen nieuwe kleren - meer een noodzaak dan dat ik met plezier gaan shoppen ben - veel. En ik draag niet iets wat ik niet mooi vind.
Zeggen mensen dit om me op te peppen? Omdat ze denken dat dit op een of andere manier deugd doet? Menen ze het?
Als ik mezelf in de spiegel bekijk heb ik er moeite mee. Vroeger lachte ik naar mezelf. Keek ik graag in de spiegel. Nu merk ik de diepe rimpels - een gevolg van het vermageren, de dofheid en de rode ogen.
Maquilleren doe ik niet meer. Vroeger ging ik altijd netjes opgemaakt naar het werk. Nu breng ik het niet meer op en het heeft ook geen zin. Je kan moeilijk op het werk arriveren met uitgelopen mascara. Veiliger zonder make-up.
Soit. Ik weet hoe ik op complimentjes hoor te reageren. Dus ik glimlach en bedank.
Een hele dag gewerkt. Het is al bij al wel meegevallen.
Eens thuis overvalt de leegte weer. En dan een schok...
Mijn vrouw is op het Tv-journaal en op Terzake. Ik word verwittigd. Een kennis van haar post dit op FB nadat ze reeds op het zes-uur journaal is geweest.
In de bres voor verkrachte vrouwen op de internationale dag tegen geweld op vrouwen. Ze is sterk in wat ze brengt. Vroeger was ik fier als ze op kwam tegen onrecht. Nu voel ik vooral het onrecht en het geweld waarmee ze op mijn leven heeft ingebeukt.
Me behandeld als een stuk vuil waar ze van af wou.
Me bewust tot in mijn diepste zelf geraakt, verscheurd.
Kwaad. Gefrustreerd. Maar ook gemis bij het horen van haar stem.
http://www.deredactie.be/permalink/2.30869?video=1.1787337
Geen opmerkingen:
Een reactie posten