Morgen is haar zoon jarig. Gisteren een kaartje in de bus gedaan samen met een DVD die hij hier nog achtergelaten had bij een laatste bezoek.
Het blok spreidt zich al de hele dag zwaar over mijn borst. Soms lijkt mijn adem nauwelijks een weg naar buiten te vinden.
Verwoede pogingen om me met de praktische rompslomp van mijn werk bezig te houden ten spijt.
In de namiddag een workshop rond geweldloze communicatie voorbereid. Nodig maar geen goed idee. Zitten nadenken over situaties, gevoelens en noden. In een spel bundels met emoties en noden bekijken en realiseren hoe ik zelf overspoeld wordt door een hele waaier negatief geladen gevoelens en hoe een heleboel behoeften onvervuld zijn en blijven doet geen goed.
Ik mis haar enorm of binnen het paradigma moet ik stellen dat ik geborgenheid, verbondenheid, intimiteit, veiligheid, liefde, tederheid, seksualiteit, de ervaring ergens bij te horen, rust, plezier, vertrouwen, kunnen delen...en nog zo veel meer mis. Want een behoefte mag niet verward worden met een strategie of aan een persoon gekoppeld worden. Er zijn naar verluid verscheidene strategieën om behoeften te vervullen. Alleen kan ik niet zo gauw bedenken op welke manier ik aan deze behoeftes kan tegemoet komen.
Het overweldigt, maakt me van streek. Ik voel me verdrietig, gekwetst, gefrustreerd en boos. Machteloos ongelukkig. Bang en onzeker over de toekomst. Alles doet pijn, valt zwaar. Eenzaam en alleen.
Mijn vrouw lijkt te genieten van haar nieuwe leven. Een vriend postte op FB dat hij haar ontmoet had in Pairi Daisa. Een uitstapje met de nieuwe vriendin?
Hoe moet ik hier met een groot hart naar kijken? Me inleven in de behoefte die ze met haar gedrag communiceert?
Voor mij hoeft non violent communication even niet. Er zitten te veel gekwetste jakhalzen op de loer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten