Zes jaar getrouwd

De tranen leken gisteren even opgebruikt. Na twee huildagen gisteren gelatenheid en verdoving. Twintig november. Zes jaar gehuwd. Dertien jaar samen gewoond. Zou zij er ook aan denken of is dat iets dat ze al heel ver heeft weggeborgen?  Een ongewenste herinnering?

Dat de rauwe pijn even niet aanwezig is helpt om mijn cliënten op te vangen. Oefenen met een koppel rond open communicatie. Meelachen om de toon te zetten als ze zichzelf betrappen op steeds dezelfde patronen en valkuilen en zoeken hoe het anders kan. Ondertussen schrijnt het toch weer dat voor mezelf elke communicatie gestopt is. Liever een moeizaam zoeken dan helemaal niets. Maar toch is dat mijn realiteit.
Bij de afronding van het gesprek de gemeende wens uitspreken dat ze blijven op zoek gaan naar elkaar. Blijven praten. Ze zijn enthousiast. Stevig gearmd zie je ze door het raam naar hun wagen stappen. Ze geloven er in. Volgende week zie je hen weer. Benieuwd hoe het hen vergaat.
Terzelfdertijd een zwaarte die zich opnieuw over mijn borst spreidt in het besef van alleen zijn.
Mijn vrouw wil niet praten. Heeft ook niet willen praten over wat haar van mij verwijderde, niet willen praten over de verliefdheid die haar is overkomen.

Cliënten doen appel op mij. Het doet soms goed om te merken dat je even iets voor hen kan betekenen. Als ik samen met een moeder en een vierjarige speel in een zoeken om de relatie tussen hen te verbeteren, lukt het me om mee op te gaan in het spel. Het enthousiasme van het kind doet de mama ontdooien en het spelplezier werkt aanstekelijk. Ik kan niet anders dan glimlachen als ik de spontane  knuffel zie tussen hen. Het lijkt maanden geleden dat ik van binnen uit nog een lach voelde opwellen. Lachen is sinds mijn vrouw weg is iets wat ik hoor te doen, veins omdat de situatie om een lach vraagt. Om het ongemak van anderen weg te nemen dat opduikt als je niet lacht om iets dat men als grappig bedoelt.

's Avonds zijn de tranen er weer. Een computercrash heeft nog meer internetkanalen afgesneden om nieuws van haar op te vangen. Eergisteren toen ik het ontdekte heb ik me afgereageerd op mijn dochter die ik toevallig aan de lijn had. Ondertussen is de PC hersteld. Maar op onze huwelijksverjaardag ontneemt dit virus me de laatste verbindingen met haar. Het maakt me woedend en ik moet alles in mij aanspreken om weer tot rust te komen. Het duurt lang eer ik de slaap kan vatten.