Mantra's

Tien kilometer wandelen met de hond. Tussen heel veel volk - bijna tweeduizend man ingeschreven  voor de wandeling - helemaal alleen.
Op de controlepost aangesproken door een lid van de wandelclub.
Ben je alleen? Ja. Ik heb je vrouw gezien op het nieuws. Dan alsof het een verdienste is, tegen een man rechts van hem, zij is ook lid van de club.
Ik beperk me tot het bevestigen dat ze op het journaal kwam en dat het toch wel sterk is wat ze daar deed.
Ik slik. Geen zin in uitleg. Hij lijkt niet te weten dat ze weg is.
Even later, een arm rond mijn schouder. Blij dat je er bent. Hoe gaat het? Goed?
Deze man weet wel hoe het zit. Alleen, duidelijk niet de bedoeling dat ik in ga tegen zijn 'goed'. Ik haal mijn schouders op.
Na regen komt zonneschijn.  Hij lijkt er helemaal van overtuigd.
Ik kan het niet laten en laat weten dat de zon er al de hele zomer was.
Mijn humeur bereikt een dieptepunt dus ik maak dat ik wegkom.

Na de wandeling moet ik me reppen. Iets ophalen bij mijn moeder, dan gauw naar huis want ik ben ingeschreven voor een zangstonde Kirtan.
Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Een vriendin drong aan om mee te gaan.
Als zij ook arriveert en me vastneemt voor een stevige knuffel ben ik hier niet op voorbereid. Het blok dat al de hele dag duwt en stuwt wringt zich een weg naar buiten. Ik duw haar weg. Kan mijn tranen niet binnen houden. Zo gênant tussen allemaal vreemde mensen. Eventjes naar buiten om mezelf weer in de hand te krijgen.

We zingen mantra's. Begeleid door een man met een harmonium en een gitaar.
In het Sanskriet. Ik zing graag maar dit is behoorlijk eentonig. De deelnemers lijken zich in een soort trance te zingen. Ik sluit mijn ogen en probeer me gewoon aan het ritme over te geven. En dan zijn de tranen er weer. Geen goed idee.
Focussen op het zingen. Uiteindelijk toch wat rustiger naar huis vertrokken.
Het weekend zit er weer op. Doodmoe.