Ze vertelt hoe ze vorig jaar na de feestdagen een collega therapeut van Libanese origine terug zag. Hij zag er slecht en getrokken uit. Een baard van een aantal dagen en met een immense 'tristesse' over zich. Toen ze vroeg hoe het hem verging vertelde hij dat het erger was om Kerst alleen in het veilige Brussel te vieren dan verscholen in schuilkelders tijdens de bommenregen op Beiroet, maar met zijn familie dicht bij hem. Het verlies van binding is de ergste kwetsuur. In verbinding zijn belangrijker dan veiligheid of andere primaire behoeften.
Twee dagen lang volg ik een training rond traumawerk bij dissociatieve stoornissen door een experte, een warme begenadigde spreekster. Een fijne groep collega's zijn aanwezig. Velen van hen ken ik en heb ik al eerder ontmoet.
Losse babbels, nieuwsgierig polsen naar nieuwe ervaringen van anderen in het werk. Nog recent dingen gevolgd? Die of die nog gezien? Dat moet je zeker eens lezen? Komen we nog eens bij elkaar voor een intervisie?
Maar het onderwerp triggert. De verhalen en casussen over geweld en verwaarlozing zitten op en in mijn vel. Haar woorden raken. Het blok installeert zich in mijn borst om al op het einde van de eerste dag pijnlijk doordringend te worden. Als in een vijzel langzaam drukkend zich dieper en dieper in mijn borstbeen borend. Mijn binnenwerk verpletterend.
's Avonds zijn de kinderen thuis. Geen ruimte om de chaos van binnen tot rust te laten komen, het verdriet naar buiten te laten. Er zijn voor hen, hun gebabbel beantwoorden.
Een hele nacht blijf ik de pijn voelen. Ze spreidt zich uit in mijn buik. Ademhalingsoefeningen, zelf korte momenten van slaap lijken het niet te doen afnemen.
's Morgens toch met zin om de anderen terug te zien vertrokken. In gesprekken zorgvuldig persoonlijke zaken vermijden. Er zijn wel anderen die vertellen.
Een vertrouwde collega is er de tweede dag ook bij. Ze zit al een hele periode in een vechtscheiding en ziet er slecht uit. Ze vertelt hoe ze de dag voordien verlet heeft doordat ze zichzelf had buitengesloten thuis. Een stom voorval maar dat haar helemaal overstuur had gemaakt. Wenen van pure frustratie, de hele wereld verwensen. Het lukt haar niet meer om kleine praktische tegenslagen het hoofd te bieden zonder zelf helemaal in de prak te liggen. Niet meer kunnen relativeren. Ze kon het niet meer opbrengen om achteraf toch nog naar de opleiding te komen. De dag was om zeep.
Herkenning. Vechten tegen de tranen. Ik vertel kort hoe het met me is. Ook bij haar herkenning. Het doet goed.
Op mijn leven is een bom gevallen en mijn lichaam is in leven gebleven. De ervaring van verbonden te zijn met mensen ben ik kwijt. Kleine korte momenten van herkenning. Korte momenten van ontmoeting met mensen die ik het volgende moment al moet loslaten of die mij loslaten om zich terug te plooien op hun eigen dierbaren dienen me doorheen de dag te helpen.
Toch dankbaar dat die er zijn. Anders zou ik er nu al niet meer zijn.
Op weg naar huis de tranen laten komen. Voelen hoe het blok zich een heel klein beetje oplost. Met pijnlijke ogen en uitgeput thuis geraakt. Een kort weekendje kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten