Een half jaar

Een half jaar is ze vandaag weg. En nog schrijnt het.
Het blok zwaar wegend aanwezig in mijn borst. Verdriet zinderend doorheen al mijn activiteiten. Ontbijten, telefoneren, cliënten te woord staan. Tussendoor de was opplooien, de vaatwasser legen en de dieren eten geven.
Geen teken  van leven van haar. Zelf leven omdat je nu eenmaal ademt en je hart verder klopt.

's Morgens lukt het gelukkig nog wel om open te staan voor de verhalen van mensen. Sarcastisch bedenk je dat mensen je opzoeken omdat ze je zorg nodig hebben. Zelf heb je niemand meer die zorg voor je draagt.
Zelfmedelijden brengt je niet verder dus probeer je de zwaarte en het gemis te negeren en er te zijn voor anderen.
's Avonds leeg en uitgeput.


Gisteren naar de startavond van welzijnszorg gegaan. Al jaren verzorg ik vanuit de welzijnsschakel  een standje met merchandisingproducten. Alleen achter de tafel, vriendelijk de mensen verder helpen en afrekenen. De eenzaamheid weegt. Onder mensen nog veel erger dan thuis alleen.
Een betrokkene spreekt me aan. Lukt het wat? Ik krijg er geen woord uit dus ik knik maar een beetje.
Zijn vrouw komt er bij staan. Ze heeft na een periode van herstel opnieuw zware bloedarmoede. In het voorjaar, toen ik met hetzelfde probleem zat, hebben we nog een paar gesprekken hier over gehad. Over ons zoeken om hier verbetering in te brengen.
Ze vertelt dat ze deze namiddag uit pure frustratie een berichtje naar mijn vrouw gestuurd heeft. Een sms'je waarin ze vertelt over haar herval en hoe ze hierbij aan mij denkt.
Ze zegt ferm ' Ik ben heel kwaad op haar'.
Mijn keel snoert toe.  Het is waar dat mijn vrouw het moeilijk had met ziek zijn. Dat de bloedarmoede en de zenuwpijn aansleepten frustreerde haar, hoe ik ook mijn best deed om te blijven functioneren. De frustratie uitte zich dan in aandringen - boos worden - opdat ik steeds nieuwe dokters zou raadplegen, andere medicatie of behandeling zou uit proberen.
Ondertussen zijn beide problemen min of meer opgelost. Maar mijn vrouw is weg.
Hoe zeer mijn lichamelijke ongemakken hebben doorgewogen in haar beslissing, daar heb ik het raden naar. Het is naast de wrijvingen rond de kinderen gewoon iets dat ze aangehaald heeft als motivatie voor de breuk. Op een ogenblik dat ze haar verliefdheid op een andere vrouw nog voor me ontkende.

De eenzaamheid weegt. Heel zwaar. Verdriet, gekwetstheid, niet begrijpen ...en toch verder moeten. Soms vrees ik dat ik het niet vol houd. Dat er een moment komt dat ik het opgeef.