Weer een dag die te vroeg en in tranen is begonnen. Dus tijd zat om op te ruimen en me op wat administratie te storten. Een contract opgesteld voor de nieuwe collega die in de praktijk begint.
Stipt half tien is ze er. Een korte rondleiding, wat afstemmen van verwachtingen. Van binnen een dubbel gevoel. Iemand in mijn huis laten... de plaats waar ik me telkens opnieuw kan verbergen, me kan overgeven, als de confrontatie met de buitenwereld te pijnlijk is. Mijn veilige plek. En iemand die ik nauwelijks ken, enkel op aanbeveling.
Anderzijds de mogelijkheid om te delegeren als de toestroom van cliënten te groot is. Een klein bijkomend inkomen ook, broodnodig om de kosten te dragen.
De overeenkomst getekend en net als ze wil vertrekken komt mijn oudste dochter onverwacht aanwaaien. Gelegenheid tot kennismaking.
Of ik samen met haar wil gaan shoppen in Gent. Ik laat me overhalen.
Een kleinigheid gaan eten en dan winkel in, winkel uit. Trap op, roltrap af. Schoenen passen. Prijzen en modellen vergelijken. Op zoek naar een gilet voor haar feestjurkje.
Op de Kerstmarkt overvallen door verdriet. Tussen de vele koppeltjes verlangen om hier hand in hand met haar te kunnen kuieren.
Mijn linker lendenspier ervaart de gevolgen van de wandeling gisteren. De steeds sterker opzettende pijnkramp en vermoeidheid duwen de wanhoop op de achtergrond. Ik laat mijn dochter zelf verder zoeken en strompel op eigen tempo verder.
Opgelucht als we eindelijk de auto bereiken. Ze heeft niet gevonden wat ze zocht maar haar portemonnee is toch heel wat lichter.
Een telefoontje van de twee jongsten. Ze zijn onderweg naar huis. Of er eten is?
Nee, ze zouden toch in Gent blijven?
De oudste dropt me thuis en verdwijnt richting Brussel voor een reünie met ex-collega's. Ik verwelkomd door twee enthousiaste hongerige kinderen.
Een van de betere dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten