Worstelen

Toch een beetje bijgeslapen.
Gisteren volkomen uitgeput na een dag en een nacht vechten tegen tranen en wanhoop.  Met collega's op een congres rond opvoedingsondersteuning. Nauwelijks in staat om een zinnige babbel te doen. Vele keren weggedoken in het toilet.
In gedachten aan het worstelen met de boodschap van een vriend. Hij had een gesprek gehad met mijn vrouw. Op zijn vraag,  want hij wou wel eens weten wat haar bezielde.
Maar ja, het is duidelijk. Ze had genoeg van de ergernissen rond de kinderen, een andere kijk op geldbesteding, een papa die alles aan ons overliet ...en nog zo veel dingen meer. Dingen die zelfs niet speciaal speelden in de weken voor ze vertrok. Het was niets in het bijzonder, het was het geheel. Ze wil dit leven niet meer. Ze wil mij niet meer.
Dat ze niet meer wou praten ...ja, ze kon het niet aan dat ik zo emotioneel reageerde.
Hij vertelt dat hij bepleit heeft dat we toch nog zouden praten, als volwassen mensen die toch een heel leven gedeeld hebben. Dat moet toch kunnen...dat we nog gewoon met elkaar kunnen praten. Ze ging er over nadenken. Hij wil gerust bemiddelen. Ik moet maar aangeven wanneer ik er emotioneel klaar voor ben. Want nu kan je dit nog niet he?
Nee, ik kan niet garanderen dat ik niet ga huilen. Alles doet pijn. Te veel pijn.
Wacht tot je nieuw perspectief hebt. Het aanbod blijft gelden.

Ze gaat binnenkort verhuizen, samenwonen met die andere vrouw. Ik bedenk dat ze in de praktijk al lang samen woont.
En ze plannen samen naar Frankrijk te gaan wonen.
Ja, Ze heeft het voorbereid he. Ze weet dat ze het alleen wonen niet zou aankunnen.
Maar ze praat niet negatief over jullie tijd te samen. Anders zou hij zich wel kwaad gemaakt hebben op haar. Dat zou hij niet gepikt hebben. Ze zegt dat ze weet dat ik het moeilijk heb. Dat vangt ze soms op. Ze heeft wel met niemand van vroeger meer contact . Volgens hem duwt ze het allemaal weg, dissocieert ze het. Om er mee om te kunnen.

Schamper bedenk ik dat ze nu misschien een vrouw getroffen heeft die bereid is voor haar haar tienerdochter achter te laten. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een vijftienjarige zo maar haar vrienden, vader, familie en hobby wil achterlaten om haar moeder met een nieuwe liefde naar het buitenland te volgen.
Ik heb nooit willen kiezen tussen mijn kinderen en mijn vrouw. Liet me door geen van hen in zo'n positie manoeuvreren.

's Avonds na de laatste workshop op het congres naar buiten gevlucht. Niemand meer gedag gezegd. De zwaarte van het blok was niet meer te dragen. Nauwelijks nog in staat om normaal te ademen.
Ik kan naar mijn therapeute gaan. Een uur de ruimte om mijn verdriet te laten komen. Een warm begrijpen. Van binnen voelen dat ze de intensiteit aan kan, herkent. Dat ik niet hoef rekening te houden.
Een zacht aanmoedigen om meer en duidelijker voor mijn eigen nood aan troost op te komen. Een knuffel om weer verder te kunnen.
Eenmaal thuis slaat de uitputting toe. Toch nog een half uurtje aan de lijn om mijn jongste een hart onder de riem te steken, zodat ze volhoudt op een veel eisende stage. En dan een vriendin. Doet deugd om haar te horen. De raad van mijn therapeute indachtig vraag ik haar of ze mijn blog wil lezen. Tuurlijk. Stuur de link maar door.