Melancholie

Ik had het zo ingepland. Rationeel. Iets dat ik voor mezelf zou hebben in de Kerstvakantie. Een dagje wellness met twee vriendinnen. Ze konden het nog net regelen met de achterban dat ze een dagje kleinkinderen vrij zouden zijn.

Kerst is achter de rug. Cynisch bedenk ik dat ik nu ook weet hoe het voelt om eenzaam en alleen te zijn op Kerstdag. De kinderen zijn bij hun papa.
Alleen ontbijten. Alleen mijn terras opkuisen dat een woestenij leek na de storm van maandag. Alleen de platte daken en de goten kuisen. Toch nog op het laatst mijn zoon opgetrommeld want mijn lijf protesteert als ik emmers vol takken en naalden naar beneden moet brengen.
Alleen met de hond gaan wandelen. 't Is alsof de hele wereld binnen zit want ik kom geen kat tegen.
Je moet eenenvijftig geworden zijn om dit ook eens mee te maken.

's Avonds een familiefeestje bij mijn moeder. Het blok van binnen is de hele dag stevig uitgehard. Ik voel me verloren in het drukke gekeuvel, bij elke enthousiaste 'wauw' als er nog maar een pakje geopend wordt.
Een vleugje dankbaarheid als ik merk dat ze allen opgetogen zijn over het vishapje dat ik heb bijgedragen doorbreekt even mijn pantser. Ik mis mijn vrouw verschrikkelijk. Elk teder gebaar van een van de oudere of jongere koppels in het gezelschap scheurt van binnen mijn hart open.
Toch slaag ik er in om te luisteren naar de verhalen, af en toe een hopelijk gepaste reactie te geven. Totaal uitgeput thuis gekomen. Dit heb ik weer gehad.

Dus gisteren om elf uur naar de Thermen. Melancholie is mijn metgezel. Ik krijg haar niet afgeschud. Het blok zwaar en uitgedijd in mijn hele wezen.
Bij een glaasje witte wijn wat bijpraten. Luisteren naar de tegenslagen die mijn vriendinnen rijkelijk zijn toebedeeld. Het gaat hen niet voor de wind. Veel familiale en gezondheidsperikelen.

Ik vraag een massage aan in de hoop om hier mee mijn hunkerende lijf wat te stillen. De handen van de masseuse worden echter al gauw de handen van mijn vrouw. Herinneringen aan aanrakingen, aan blikken, aan sensaties die je helemaal in vervoering brengen...nu enkel het verdriet naar je keel stuwen.
Op je buik met je neus en mond over een gat met onder je het voltapijt en de blote voeten van de masseuse . Je kaken en voorhoofd gevat in een kundig geplooide handdoek. Ideaal om je tranen op te vangen. Tenzij die ene die ontsnapt en recht op haar tenen terecht komt.
Mezelf er toe aanzetten om bij de gewaarwordingen van het moment te blijven. Haar handen volgen. Elke keer opnieuw merken dat heel je brein bij de herinneringen wil blijven, de hunkering en het verlangen opdrijft. Sadistisch. Een verlangen dat niet meer kan vervuld worden.
Pas op het einde bij een stevige limoenscrub kan ik me een stuk overgeven.
De hele dag vechten tegen de tranen. Soms nauwelijks in staat om nog een woord door mijn strot te krijgen. Als mijn vriendin aan tafel even over mijn hand strijkt dan zijn ze niet meer te stoppen. Weg goede voornemens. Maar het haalt de zwaarte even weg.
Ze willen er voor mij zijn. Het doet deugd. Ik weet het wel.
Alleen...mijn systeem lijkt het allemaal niet te kunnen dragen.