Alleen...je lijf zegt af en toe foert.
Boodschappen doen, de was doen, poetsen, de kinderen ophalen, naar de kapper, achter de hond aan zitten die er weer eens in geslaagd is om je te verschalken en voor je hem te pakken hebt over de poort springt, zijn vrijheid tegemoet. De apotheker stel je maar uit, tien man voor je, dat haal je niet meer.
Tegen de middag word ik in Ternat verwacht voor een etentje met twee van mijn zussen en mijn moeder. Waar halen ze de idee om zo ver te gaan voor een eenvoudige pasta?
Pompaf aan tafel luisteren naar hun wedervaren. Het stressen van de jongste om ondanks fileleed toch nog op tijd bij haar kinderen te geraken om ze nog een kusje te kunnen geven voor ze met hun papa op skivakantie vertrekken. De perikelen met huurders van de oudste. Geraakt ook als ze vertelt over de ontslagen die er deze week zijn gevallen bij Randstad. Iedereen een voor een binnen geroepen om te horen of ze wel of niet konden blijven. Wanhoop bij degenen die hun C4 kregen. Wie wel mocht blijven te zeer onder de indruk van het leed van de anderen om blij te durven zijn.
In 2006 heb ik zelf ook een ontslag meegemaakt. Zeer abrupt. Zonder enige uitleg. Kon volgens de vakbond want ze betaalden me meer dan gebruikelijk uit. Een werkgever mag een contract verbreken als hij zich maar aan de wettelijke bepalingen houdt. Dat je je twintig jaar met hart en ziel gegeven hebt in je job doet er dan niet toe. Geen poot om op te staan. Je kan niets contesteren want men geeft geen reden voor het ontslag. Onder druk van de vakbond heeft men uiteindelijk 'past niet meer in het profiel' aan je C4 toegevoegd.
Een zwart gat. Verdriet en veel twijfel aan mezelf. Niet doen, zeiden collega's, je bent goed in wat je doet. Je hebt zo weer werk. Iedereen kent jou in de sector en weet wat je waard bent. Dit is gewoon jaloezie, een persoonlijke afrekening. Kan best, maar daar heb je op dat moment niet veel aan.
Ik heb ander werk gevonden. Niet zo makkelijk want ik bleek overal te oud. Niet omdat je te duur bent. In de welzijns- en gezondheidssector valt niet te onderhandelen over loon. Daar heeft men barema's. Maar eens vijfenveertig zorgt een CAO er voor dat je minder uren moet presteren. Niet interessant dus voor werkgevers om 'oudjes' aan te werven, zeker niet in tijden dat er overal wachtlijsten zijn.
Nu werk ik voor de overheid. Een job met een aantal leuke kanten maar ook dingen die me veel stress bezorgen. En met verlies van loon en andere privileges.
Ik heb me recht gehouden aan mijn gezin. Me teruggeplooid op mijn vrouw en kinderen. Dat was wat nog telde. Mijn vertrouwen in mensen serieus geschokt.
Nu is ook mijn gezin foetsie. Mijn vrouw weg en de kinderen volop bezig hun eigen leven uit te bouwen.
Het zwarte gat gaapt nog veel erger dan toen. Ik weet niet waar ik de motivatie moet halen om door te gaan. De toekomst alleen maakt me bang. Het verdriet en het gemis aan de warmte en liefde van mijn vrouw blijven als een zwaar blok wegen in mijn lichaam.
Van dag tot dag. Proberen om niet te veel stil te staan bij wat niet meer is. Niet meer uitkijken naar wat nog komt. Leren om op een andere manier in het leven te staan. Blij als de kinderen er even zijn. Dankbaar voor de mensen die even mijn pad kruisen en vriendelijk zijn.
Dus toch maar de Kerstboom gezet omdat mijn dochter dit zo graag wou.
Op facebook post een vriendin deze foto. Moet dit mijn leidmotief worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten