Zee-hondenwandeling

De gewaarwording van haar lippen op de mijne wekt me uit een slaap die nu eens langer dan een paar uur geduurd heeft. Een vertrouwd gevoel. 's Morgens, een kusje en 'dag schatje, ik ga beneden al thee zetten, ik heb dorst'.
De confrontatie met de lege plaats naast mij roept gelatenheid op. Niets voelen is blijkbaar het enige alternatief voor ondraaglijk scherpe pijn.  Ze is er niet meer. Maar elk plekje, elke vezel in mijn lichaam herbergt herinneringen aan aanrakingen. Een waaier aan zachte, stevige, prikkelende, speelse, verstrooide, plagerige, meer of minder intense belevingen. Elk lichaamsdeel dat door mijn aandacht vlindert roept wel iets op. Ik ben bang voor de dag dat zelfs dit misschien vervaagt en er niets meer overblijft.
De sensatie op mijn lippen blijft de hele dag hangen. Ik betrap mezelf er op dat ik ze lik en er vaak met mijn vingers langs strijk.

Vandaag een wandeling in De Haan gepland. De jaarlijkse zee-hondenwandeling. Een vriendin had voorgesteld om mee te gaan met haar hond maar belde gisteravond laat af. Het is de derde keer op rij dat zij of haar man afhaken. Het geeft een wrang gevoel.
Na enige aarzeling dan maar alleen vertrokken. Een massa volk en tweeduizendzeshonderd honden ingeschreven. Een aparte sfeer en prachtige rashonden.
Gek hoe je je tussen zoveel volk zo alleen kan voelen.
De natuur, het mooie weer en de drukke wirwar van viervoeters bieden wel wat afleiding. Tussen al die honden maar twee op te merken van hetzelfde ras als mijn hond. Dus hun baasjes snel nieuwsgierig naar zijn leeftijd, afkomst en hoe hij is. Vluchtige, snelle anonieme contacten. Niemand weet hoe het van binnen met je gesteld is. Oppervlakkig gezwets dat de tijd doet passeren. En toch merken dat de vriendelijke vragen ergens deugd doen, je eventjes uit je cocon halen.
Elf kilometer bos, duinen, strand en dijk verder ben je terug aan het startpunt. Het zit er op. De vermoeidheid slaat toe maar ik moet nog een uur alleen terug naar huis rijden.

Honger. Ik maak wat spaghetti klaar. Een voordeel van stevige wandelingen is dat mijn hongergevoel al een paar keer terug te voorschijn is gekomen. Geen blijvertje maar bewegen helpt dus duidelijk wel.

Een berichtje van mijn dochter met haar vluchtgegevens. Ze komt morgen thuis. Dit voelt vreemd. Toen na mijn vrouw, eerst mijn oudste, dan de jongste en tenslotte mijn zoon vertrokken - zij het de kinderen wel omwille van werk of vakantie - leek het alsof zich van binnen iets afsloot. Door wat er gebeurd was leek niets meer zeker. Niets dat zei dat ze terug zouden komen. Het was een afscheid en ik heb dan ook niet afgeteld of uitgekeken naar het moment dat ze opnieuw thuis zouden komen. Een van dag tot dag leven. En nu opeens het bericht dat ze er morgen terug is. Even maar om  's anderendaags al naar Gent, naar school en haar kot te vertrekken.
Ergens een besef dat ik, als de kinderen terug zijn op de een of andere manier uit mijn cocon zal moeten komen, dat ik de confrontatie met de rauwe eenzame realiteit weer moet aangaan en de rust van het terugtrekken in mijn gedachten zal moeten verlaten. Het maakt me bang.