Wanna dance the night away

Het stormt van binnen.

Na een dag van relatieve rust. Alleen thuis na een weekend in een druk maar gezellig kakelend gezelschap leek er zich de hele dag een deken van deugddoende verdoving  over mij te spreiden.
Maar sinds gisteren roert het blok zich opnieuw. Diep gemis en de confrontatie met opgewekte reacties van haar op FB op anderen, alsof er niets aan de hand is, zijn als woeste messteken in een al gepijnigd lichaam.

Ik dwing mezelf om verder te werken aan een verslag. Focussen, me met andere dingen bezig houden.
In de namiddag op gesprek bij mijn therapeute. In de auto op weg er naar toe zingen The Mavericks 'wanna dance the night away'. Het verdriet nog scherper aanwezig. Hier hebben we zo vaak op gedanst. Ik voel haar armen en haar lichaam nog tegen me aan. Het verlangen om getroost te worden blijft pijnlijk hangen tijdens de sessie. Wie kan troost bieden? Ik ben op mezelf aangewezen. Mijn rechterhand blijft nerveus de trouwring om en om draaien.
Toch ervaren dat je er mag zijn, een uurtje, met je verhaal, je pijn en wanhoop doet deugd. Een korte opmerking 'ik wil je blog wel lezen' bij de afronding en je hart schiet vol.
Anderhalf uur in de file bij het naar huis rijden. Het is alsof heel je huid haar aanwezigheid en aanrakingen voelt.  Gevaarlijk misleidende troost.

Terug thuis telefoon van een vriend. Hij had al een paar weken geprobeerd om haar te bereiken en vandaag was het hem gelukt.
Ze was heel gewoon aan de telefoon. Ze vertelde hem dat we een andere visie hadden op de aanpak van de kinderen en over geldbesteding. Over een andere relatie geen woord. Ze zou op een ander moment wel eens meer tijd nemen om hem haar versie te geven. Maar ja, natuurlijk was ze nog bereid met hem samen te werken. De afspraak dan maar vastgelegd.

Moeilijk te beschrijven wat er in mij omgaat. Mijn maag lijkt  voortdurend vervaarlijk te schommelen in mijn romp. Vlagen van misselijkheid. Zwaarte die zich naar buiten stuwt om na een huilbui plaats te maken voor een leegte die nieuwe malaise met zich mee brengt. Pijn, woede, wanhoop, zin om dingen stuk te maken...

Ze gaat verder met mensen. Ik ben de paria. Professioneel de mond vol over mensen kansen bieden. Maar degene die dertien jaar met haar haar leven gedeeld heeft die wordt gedumpt, die kent ze niet meer, die krijgt zelfs geen kans tot gesprek, die mag geen deel meer uitmaken van haar leven.
Met moeite bedwing ik de neiging om hier uit te halen naar haar. Ik wil kwetsen, raken, schoppen, pijn doen.

Zelfs in mijn slaap blijft het door razen. Mijn bed is een ravage als ik wakker word. Migraine duwt mijn oogbol naar buiten en ik start de dag met een wazig zicht op de omgeving en een half singelend aangezicht.