Teamdag

Ik heb er lang over getwijfeld want ik ervoer mijn energiepeil als ondermaats maar de sms'jes van collega's en het telefoontje van mijn baas hebben me over de streep getrokken. Ze hebben me er graag bij. En.. ik wil hen niet teleurstellen.

4.30 a.m. een sms'je. Ik lig nog half in slaap als het geluid me onmiddellijk alert maakt. Is zij het?
Ik kijk en merk dat mijn oudste dochter in Zürich me vraagt om dringend mijn jongste in Zuid-Amerika te bellen. Pure paniek van binnen. Wat is er aan de hand?
Ik probeer een aantal keer vergeefs het nummer dat ze door gaf. Ik bel dan maar naar Zwitserland. Wat is er aan de hand? Ze weet het niet. Ze heeft zelf een sms'je gekregen en haar nog niet kunnen bereiken.
Na nog een drietal pogingen eindelijk connectie. Opluchting als ik merk dat ze weliswaar ongerust is over een paar voor haar onverklaarbare lichamelijke symptomen maar dat er niets ernstig aan de hand is. Het is duidelijk dat ze even geen rekening heeft gehouden met het tijdsverschil van zes uur.
Ik stel haar gerust en beloof een afspraak bij de dokter te maken op de dag dat ze terug in België. De dokters in Paraguay vertrouwt ze toch niet zo en trouwens...hoe expliceer je zoiets in het Spaans?

De spanning heeft het laatste restje slaap verdreven en ik maak me dus maar klaar om te vertrekken.

Ik word opgepikt door een collega in Aalst. Ze is opgewekt en ze heeft er zin in. Blij dat je er bij bent. Ik knik en luister de hele weg naar verhalen over perikelen met stagiaires, over het nieuwe, ondertussen zesde kleinkind en over de dochter die gisterenavond thuis kwam uit Marokko - ze was er toch niet gerust op geweest dat zo'n jong iemand met haar vriend naar zo'n land ging. Meer dan af en toe knikken en mmm, hoef ik niet in te brengen.
Hoe ze er toe kwam weet ik niet meer. Ze vertelt over haar man en hoe die weinig vertelt. Je ziet aan zijn gedrag wel dat er iets is maar je hebt er het raden naar wat. Ze spekt het met voorbeelden. Maar ja, als je elkaar al zo lang kent weet je wel wat je aan elkaar hebt en dan maak je je daar niet meer druk over he?

De druk in mijn borst neemt toe. Ik slik en probeer de stress met mijn ademhaling te controleren.

Na een uurtje worden we gastvrij onthaald bij een andere collega die haar huis ter beschikking stelt van het team. Een prachtige omgeving. Wat we anders nooit doen...er wordt gekust. Een warme begroeting, lieve woorden en blikken. Een krop in de keel en tranen die nauwelijks terug te dringen zijn. Ik vraag gauw naar het kleinste kamertje. Bedenk dat het misschien toch niet zo'n goed idee was om hier aan mee te doen. Ik ben hier nog niet sterk genoeg voor.

Twee collega's hebben de dag op een fantastische manier voorbereid. Een ludieke opener en een aangename werkvorm om tot gezamenlijke teamdoelstellingen te komen. Ik doe mijn best om mee te denken. Af en toe dwalen mijn gedachten af. Na een uurtje slaat de vermoeidheid al toe. Ik forceer me om te blijven luisteren en reageren. Het blok is opnieuw en pijnlijk aanwezig. Als er tijdens een korte pauze gezellig gekeuveld wordt over de kindjes en man- of vrouwlief lukt het me nog nauwelijks om me goed te houden.
Ik sleur me door de rest van de voormiddag. Een gevecht met mezelf. Ik weet weer waarom ik ziekteverlof gevraagd heb. Mijn lijf en mijn hoofd lijken het geen dagdeel vol te houden.

Als afsluiter had men voorzien dat we in team zouden koken. Iedereen had ingrediënten moeten meebrengen. Een onmogelijke combinatie. Het was op voorhand onduidelijk wat men daar mee wou fabriceren.
Een collega en ik dienen ons te ontfermen over het hoofdgerecht. Geen recept. Improvisatie dus. Mijn collega  waant zich geen keukenprinses en meet zich onmiddellijk de rol van sous-chef aan. Er is pasta dus ik bekijk welke groentjes ik kan combineren voor een begeleidende saus. Na een kwartiertje staat alles te pruttelen. Even wat onzeker. Gaat het gesmaakt worden?
Het praktisch bezig zijn biedt afleiding.
Bij het eten is iedereen vol lof over de saus. Het doet deugd. En dan...een onverwacht cadeautje. Ik was er niet op mijn verjaardag. Weg alle goede voornemens ...de tranen zijn niet meer te stoppen.
Mijn ogen en mijn hoofd doen pijn en ik wil het liefst gewoon verdwijnen. Opnieuw alles in mezelf aanspreken om het verdriet en de vermoeidheid terug te dringen.

Op de terugweg vraag ik zelf naar de vakantie-ervaringen van mijn collega. Zolang ze praat kan ik rusten.
Als ik overstap in mijn eigen wagen kan ik uithuilen. Toch wel blij dat ik ben mee geweest.