Gay tour

Nog half soezerig draai ik me om en vlij ik me tegen haar warme lichaam. Mijn hand omvat de hare die met het hondje in de vuist op haar buik ligt. Ik voel de deining van haar ademhaling. Ze piept zachtjes als ze uitademt en in reactie op mijn beweging draait en krult ze zich naar me toe  Een gelukzalig en vertrouwd ervaren. Ergens iets in mij dat zegt dat het niet klopt. Ik probeer mijn ogen te openen. Dit lijkt heel erg tegen de zwaartekracht in te gaan.
Mijn ogen zien de lege plek naast me. Mijn lijf ervaart een andere realiteit. Verwarring. Vlug terug de ogen sluiten. Nee, ...het is vier uur in de ochtend en ik ben plots klaar wakker.
Het wordt een terugkerend scenario. Nachten waarin ik mij oplaad aan wat enkel nog herinneringen zijn en dan de confrontatie met het gemis en de leegte.

Vandaag is het anders. Als de verwarring opklaart is er een zekere gelatenheid. Geen scherpe pijn. De volgende uren enkel een soms wegdoezelend besef van 'ze is er niet meer'.
Om half acht dan maar opstaan en na een vlugge check van mails en FB aan de huishoudelijke klusjes beginnen. Ik betrap me er zelf op dat ik meezing met Sarah Bettens. Tegen tien  uur naar het stadscentrum, nu vast van plan om wat kleren te kopen die beter passen. En ja, ik vind er zo waar.

In de namiddag met de hond naar Brussel. Vrij impulsief ingetekend op een wandeling, een zogenaamde gay-tour, georganiseerd door de  dienst diversiteit - zeg maar holebidienst - van de overheid.  Ik ken er niemand en heb vlak voor het vertrek al honderd en een redenen om niet te gaan. Ik bijt door.
Vierentwintig mensen, voornamelijk koppels en een kleurrijke, licht geschifte dame als gids.
Deze laatste ziet wandelen voornamelijk als een '10 stappen vooruit en 10 minuten staan luisteren' gebeuren.
Waar ik, net als de anderen, aanvankelijk geamuseerd ben door de heftigheid waarmee ze zichzelf, haar ideeën rond holebi's, daklozen en gedetineerden promoot,  zorgt het lange staan al snel voor stekende pijn in mijn rug.
Dus blij met een pauze en iets gaan drinken. Ze vertelt in een sappig Brussels over de wandelingen die ze gidst samen met thuislozen. Een deelneemster erkent de meerwaarde hiervan en vult aan dat ze bij de VDAB in Brussel met ervaringsdeskundigen werken bij vormingen. Dit wordt altijd heel positief ervaren.  De pijn schiet door me heen. Ze heeft het vrijwel zeker over mijn vrouw.
Ik probeer me wat te richten naar het gezelschap aan mijn andere zijde. Een vrouw vertelt hoe ze nog maar één week werkt, dan voor vijftien maanden loopbaanonderbreking neemt  en met haar vrouw een reis door een deel van de wereld maakt. Om andere horizonten op te snuiven. Ze ontvouwt haar plannen en heeft er duidelijk zin in. De rest van het gezelschap is eenduidig. Je moet het nu doen, nu het nog kan.
Van binnen stormt het weer. Al mijn plannen zijn weg, niet meer realiseerbaar. Dromen zijn stuk. De toekomst één zwart gat. Het heden opvullen van tijd. Enkel nog herinneringen om op te teren.

Het laatste stuk van de wandeling kan ik het niet meer opbrengen om naar de zichzelf herhalende dame te luisteren en is het opnieuw een gevecht om me goed te houden.
Opgelucht als ik op de trein zit en dat ik mijn tranen kan laten gaan. Maar even rust want straks met vrienden naar het toneel in Antwerpen.