Zeven telefoontjes op de twintig minuten dat ik bij de dokter binnen was. Ik slaagde er niet in om tussen de oproepen en het snikken door uitgelegd te krijgen waarom ik nood had aan een poosje ziekteverlof. Ergens had ze het toch begrepen want voor ik het goed door had lag al een uitgeprint ziektebriefje voor mijn neus. Ze knikte me vriendelijk toe en drukte me op het hart om zeker een 'vertrouwelijk' mee te brengen als ik zou terug komen voor verlenging, kwestie van in orde te zijn met de mutualiteit. Een beetje verweesd knikkend ging ik naar buiten. Het drong niet direct door waar ze het over had.
Toch opluchting achteraf. Ik moet niet meer. Ik moet niet meer voortdoen, werken en me sterk houden. Ik kan gewoon thuis blijven en mijn wonden likken.
Geen idee hoe het verder moet maar daar wil ik nu even mijn hoofd niet over breken. Het blijft een van dag tot dag verhaal.
Mensen lijken me moed te willen inspreken door te zeggen dat ik tijd moet nemen. Dat tijd wonden heelt. Jammer genoeg ben ik te vaak getuige geweest van pijn en verdriet om een troostend effect te kunnen ervaren van dergelijke clichés.
Ja, soms zie je dat na verloop van tijd een nieuwe ontmoeting troost biedt, de belofte in houdt van nieuw geluk. Maar al te vaak ben ik ook geconfronteerd geweest met oud zeer, heel oud zeer zelf. Verdriet en leegte die na jaren nog schrijnen. Alleen gedragen omdat de wereld nu eenmaal verder draait. Ondanks oppervlakkige tijdsinvulling, hobby's en ogenschijnlijk normale contacten toch steeds aanwezig.
Op dit moment zie ik me zelf niet openstellen voor een nieuwe liefde. Zou zelf niet weten waar ik die moet opduiken.
Mezelf weer helemaal geven zoals ik me 100% gegeven heb in mijn relatie en huwelijk met haar? Opnieuw durven vertrouwen in een duurzame band? Het lijkt me zo compleet onwaarschijnlijk.
Om negen uur lig ik in bed, compleet uitgeput. Morgen kan ik voor de eerste keer zelf op gesprek. Een uur dat ik kan praten zonder me na een tijdje te moeten realiseren dat ik al lang aan het woord ben, dat ik ook eens moet vragen hoe het met mijn gesprekspartner is.
Bij het wakker worden is het zware blok al weer onmiddellijk pertinent voelbaar en krijg ik nauwelijks iets binnen bij het ontbijt. Pas dan realiseer ik me dat ik de avond voordien zelfs niet gegeten heb. Het was nochtans een vast voornemen om geen maaltijden over te slaan. Niet makkelijk als je geen enkel hongergevoel meer kent.
Ruim op tijd bij de therapeute. Een vriendelijk gezicht en de tranen komen. Ze laat me vertellen. Een rustige aanwezigheid. Ze zegt niet veel. Ze laat het van mij komen. Maar ik weet het niet. Ik weet het niet meer. Goed dat je thuis blijft en rust neemt. Je moet verzorgd worden nu. Ik begrijp het niet, er is niemand meer om voor me te zorgen. Ze zwijgt.
Volgende week zie ik haar terug
Geen opmerkingen:
Een reactie posten