Dat is het dan

Het is gebeurd. Een verzoekschrift in vijf exemplaren getekend. Bevend maar in het volle besef dat ze me geen andere optie laat.

Mijn hart leek uit mijn lijf te bonken toen ze, een paar minuten na zeven, aanbelde bij het CAW en naar de wachtzaal begeleid werd. De hele dag had ik me voorbereid op dezelfde koele afstandelijke houding als toen ze twee maand geleden haar spullen thuis kwam ophalen. Het vaste voornemen om me sterk te houden. Voor de eerste keer in maanden me wat opgemaakt en een halsketting om gedaan.

Ik schrik. Onverzorgd, vuile short, slippers en vette haren waar de snit al lang uit is. Niets voor haar. Ze kijkt me aan en vraagt of  het gaat, of ik liever heb dat ze in de gang wacht. Weg goede voornemens. Haar stem horen, zacht en aarzelend doet me van binnen breken. Ik krijg er geen woord uit en schud enkel van nee. Ze gaat naast me zitten, het hoofd naar beneden.

Gelukkig moeten we niet lang wachten en komt de scheidingsbemiddelaar ons halen. We gaan in stilte zitten. De formaliteiten. De gevraagde gegevens heeft de bemiddelaar goed ontvangen in haar mailbox. Ze heeft ze al verwerkt. Zijn er nog bedenkingen? Vragen?
Neen. Dan maar woord per woord het document doornemen. Naast elkaar aan het bureau. Elke vezel in mijn lichaam is zich bewust van haar aanwezigheid op nog geen armlengte afstand. Ik zou haar kunnen aanraken. Voelen. Flitsen van momenten van samen .... Ik hoor geen woord van wat er voor gelezen wordt. Als ze iets zegt roert het blok van binnen zich. Ik slik.

De bemiddelaar verwijdert zich. Alles kopiëren.

Ze vraagt hoe het met de herexamens loopt van de kinderen. En hoe mijn dochter het stelt in Zürich. Of ik steun krijg en hoe het zit met mijn gezondheid. Ik krijg weinig over mijn lippen. Antwoord kort om toch opnieuw een reactie te krijgen. Om haar nog even te horen en te herkennen. Niet meer de harde koude tante van de vorige contacten.
Ik vraag hoe ze het op vakantie gehad heeft. Ik weet dat ze met haar nieuwe vriendin in Frankrijk geweest is. Mooie streek, vertelt ze. Ze heeft daar gefietst. Het blijft in het midden of ze van haar vakantie genoten heeft of niet. Misschien ook mijn zaken niet meer.
Dan...'ik had nog geen relatie met haar toen ik wegging bij jou'. Iedereen denkt dat. Nu heeft ze dit wel.
Je was al langer verliefd, zeg ik. Ik verwijs naar de mails die ik na haar vertrek gevonden heb. Begin maart al deed je heel veel moeite om haar aandacht te trekken, heb je bewust gezwegen over het contact met haar, heb je achter mijn rug ge-sms't - gemaild - gebeld. Je hebt met vuur gespeeld. Al wat we samen hadden stond in de weg van contact met haar.
Dat je daar dan helemaal in vastloopt....

De bemiddelaar is terug.
Dan tekenen. Ik schuif de papieren eerst haar richting uit. Nog een sprankeltje hoop dat ze niet tekent. Een lichte aarzeling? Nee.
Ik verman me. Begin alle papieren te paragraferen maar als ik op het einde voluit moet tekenen beef ik. Ik kan dit niet. Ik moet.

Er ontbreekt nog een bewijs van woonst van haar. Dus zij wacht nog tot ze dit ontvangt en zal dan alles op de rechtbank neerleggen. Zij wil ook de kosten dragen want zij wil de scheiding. Zo eenvoudig is dat. Praktisch.

Een vriendelijke vraag : "kan ik nog iets voor jullie doen?" . Nee, ik kan niets bedenken. Dus betekent dat het einde van het onderhoud. Bedankt voor de correcte afhandeling.

We staan beiden buiten. Dat is het dan. Ik knik snel naar haar als ik voel dat mijn benen dienst beginnen weigeren, mijn oren suizen en heel mijn aangezicht singelt. Ik wil niet flauwvallen nu. Ik loop naar de wagen die gelukkig rechtover de deur geparkeerd staat. Zij verwijdert zich te voet richting centrum. Misschien wacht daar iemand op haar.

Verdriet, wanhoop, frustratie. In de auto hoort niemand je.