Gespleten. Ik hoor mezelf anderen oppeppen. Begripvol reageren op de pijn en de frustraties van mensen. Opgewektheid veinzen om anderen een hart onder de riem te steken.
Ik speel een rol. Van binnen is de leegte constant aanwezig. Eenzaamheid. Een stille kreet om haar aandacht.
Een hele nacht geen rust gevonden. Luisterend naar elke wagen die de straat in reed. Zou ze...
De gsm naast mijn hoofdkussen wachtend op een sms'je dat niet komt.
Weten dat wachten geen zin heeft en toch wachten.
Weten dat je moet slapen om de dag aan te kunnen maar de slaap komt niet.
De vrouw voor me weent. Het blok van binnen roert zich. Ik duw het weg en zoek met haar naar wat troost kan bieden. Ze lacht. Ik ween zonder tranen.
Een boterham omdat het moet. Mijn maag protesteert. Even pauze om me dan weer te focussen op de ellende van anderen. Omdat niemand het verdient om te lijden. Heel vaak door ingrijpen van anderen.
Wie komt er straks? Verhalen van anderen bieden afleiding, steun kunnen bieden geeft nog een restje zin.
Ik adem om in evenwicht te komen. Om het volgende uur aan te kunnen. Om even niet te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten