Een team van enthousiaste verpleegkundigen leggen een tiental zware casussen ter bespreking voor. Ik dwing mezelf om mijn aandacht bij hun vragen te houden.
Een spontaan dank je wel van een teamlid voor mijn steun bij een persoonlijk project breekt even door mijn pantser. Ik slik het door. Professioneel blijven.
Mijn gedachten zijn bij mijn zoon. Straks zet ik hem op het vliegtuig naar Singapore. Dan ben ik een maand lang helemaal alleen thuis.
Een week geleden zag ik hier nog tegen op. Nu plooi ik me meer en meer terug in mijn cocon. Ik ben moe.
Mijn vrouw is online. De spanning in mijn borst stijgt. Ergens zit zij net als ik voor de PC. Chatten met anderen? Onbereikbaar voor mij. Ik pruts met de chatfunctie. Nog nooit eerder emoticons of meeps ingevoerd. Ik kies er één uit die vervaarlijk zijn tanden laat zien. Ik wil het effect bekijken en shit...dat is onmiddellijk verzonden. Mijn hart klopt in mijn keel. Gaat ze reageren? Ik wacht...geen reactie. Een paar minuten later is ze niet langer online.
Ik bedenk dat ik vandaag nog maar eenmaal kort heb geweend. De tranen zijn op. Een begin van herstel? Niks voelen is beter dan pijn hebben.
Morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten