Armani

Dan toch maar de wagen genomen en naar de winkel gereden. Als je ondertussen elf kilo kwijt bent wordt het hoog tijd om je garderobe wat aan te vullen. Je wordt er immers niet vrolijker van als je 's morgens voor de spiegel merkt dat je kleedje als een zak rond je lijf hangt, als je voor de zoveelste keer je broek naar omhoog trekt die ondanks de extra gaatjes in de ceintuur maar niet op zijn plaats wil blijven zitten.

Ik dwaal wat doelloos door de kledingzaak. Wat wil ik eigenlijk. Een broek? Een kleedje?
De vraag roept een golf van pijn en verdriet op die ik snel probeer weg te duwen.
Gisteren vertelde mijn zus me dat zij een remedie had die altijd werkt tegen een rot gevoel  . Een paar glaasjes cava of je zelf een cadeau doen . Wetende dat zij ook door een moeilijke periode gaat vroeg ik haar waaraan ze dan dacht. Triomfantelijk gaf ze aan dat ze daags voordien twee Armani handtassen aangeschaft had. En het waren geen goedkope. En ze voelde zich er niet schuldig over.

In stilte betwijfel ik of dit voor mij zou werken.
Maar goed, misschien moet ik mezelf gewoon een nieuw tenue gunnen. Ik loop door de rekken en merk dat er best leuke kleuren en prints in de najaarscollectie zitten. Dus toch maar een paar jurken meenemen naar de pashokjes. En een broek, welke maat moet ik nu nemen?
Met mijn armen vol trek ik me terug in het hokje. Eén voor één alles aangetrokken. Te groot, te nipt, te veel ruimte voor borsten die er niet meer lijken te zijn. Ik voel de tranen opkomen.
Ik wil niet opgeven. Terug de winkel in. De maat groter of kleiner blijkt er niet meer te zijn. Dan maar wat andere dingen uitgekozen. Terug kleren uit en passen.
Lang twijfelen over een kleedje. Mooie tekening, leuke snit, maar is het niet te lang? Toch wel een beetje duur als ik niet helemaal overtuigd ben.

Ik hang alles aan het rek en loop terug naar de auto. Het zal niet voor vandaag zijn. Het hoeft niet voor mij.
De tranen mogen komen.