Ik zit in mijn cocon. Het urenlang alleen zijn geeft rust. Mijn gedachten voeren me naar herinneringen die troost bieden. In ellenlange innerlijke gesprekken leg ik de puzzelstukken bij elkaar en begrijp ik. Voel ik de warmte weer van haar lichaam, geniet ik van wat ik ervoer als kleine attenties. Een klaargezet ontbijt, een bezorgd sms'je 'al naar de dokter geweest?', 'is het gelukt met je vorming?', de was al gesorteerd als ik beneden kom...Ik hou nog steeds van jou.
Op weg naar Dendermonde. Verzonken in mijmeringen. Ik zit vast in een file door werkzaamheden. Men is ongeduldig. Iedereen wil op tijd op zijn werk geraken.
Van twee op één rijstrook. Er zijn er altijd die nog gauw links willen rijden en een deel van de wagens voor willen zijn. Een vrachtwagen schuift op naar het midden. Ik doe het zelfde. Dan luid geclaxonneer. Een wagen stopt bruusk op het laatste eindje linkerrijstrook en zet zijn vier lichten op.
Een man stapt uit en gaat druk gesticulerend naar de vrachtwagen. Hij doet teken om het raampje naar beneden te doen. Hij is duidelijk kwaad. Dan komt hij in mijn richting. In een reflex vergrendel ik de wagen. Maar hij loopt verder. Naar de wagen achter me. Hij klopt op de ruit. Duidelijk onwillig doet de chauffeur zijn raampje naar beneden. Een dispuut dat uiteindelijk beslecht wordt door een agressieve uithaal van de belager. Hij rukt de twee ruitenwissers naar voren en stampvoet terug naar zijn wagen. Een blik in mijn richting. Ik voel woede opkomen en leg al mijn kwaadheid in mijn blik. Ik realiseer terzelfdertijd dat de lading die in me naar boven borrelt niet enkel zijn gedrag betreft. Maar op dat moment ben ik met plezier bereid hem een mep te verkopen. Een beeld van een bloedende neus passeert even voor mijn lens. Ik zet me schrap, mijn hand op de knop om het raampje te openen. Hij lijkt eieren voor zijn geld te kiezen. Hij stapt in zijn wagen en rijdt verder.
Woede zindert nog een hele tijd na in mijn lijf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten