Cirk

Cirk. Wervelend straattheater overal in de stad.
Afgesproken in een poging om de neiging om je thuis terug te trekken tegen te gaan.
Het regent. Het programma belooft heel wat.
Op het afgesproken uur ontmoet je je gezelschap en rep je je naar de plaats van het eerste optreden. Je bent goed op tijd, dus nog een zitplaats. Je gezellin vertelt over  de werken in haar tuin. Misschien nog over andere dingen ook. Het publiek zwelt aan en met veel lawaai begint een trio aan een flauwe, lang gerekte scène met veel smoelenwerk. Net op tijd gedaan, want het begint harder te regenen.
Dan maar onder de paraplu naar de volgende locatie. Het blok in je borst begint gevaarlijk zwaar door te wegen. Je forceert een glimlach als er iets grappigs gezegd wordt.
Het optreden wordt een half uur uitgesteld. Een stortbui. dan maar gauw ergens binnen iets drinken.
De serveerster maakt zich druk als mensen zich in de deuropening verschansen om een droog plekje te vinden. Ze vraagt hen eerst vriendelijk, dan met aandrang om de ingang vrij te maken. De mensen reageren verontwaardigd. Dit is geen reclame voor jullie zaak. Ze geeft aan dat ze ook binnen iets kunnen drinken. Niemand beweegt. Een man - de eigenaar? -  moeit zich er mee, duwt de onwillige mensen naar buiten en sluit de deur. Geroep en verontwaardigde kreten, duidelijk bedoeld om de aandacht van voorbijgangers te trekken. Iemand neemt een foto van de voorgevel. Morgen op een haatpagina op facebook?

Een ingewikkelde stellage. Een nepkat bovenin. Een eveneens nepbrandweerman maakt halsbrekende toeren om de kat uit de benarde positie te redden. Geen zitplaatsen. Je benen lijken wel elastiek. Je dwingt je aandacht naar de voorstelling. Je houdt je adem in als de protagonist in een rotvaart naar beneden stort en opgevangen wordt in een elastiek. De druk in je borst wordt groter. Je benen lijken je niet meer te willen dragen. Moe. Je vecht tegen de neiging om je ogen te sluiten en je over te geven aan de donkerte.
Je gezellin vraagt of het wel gaat. Lukt wel, zeg je.
Veel gezichten rond je. Zou ze, stel dat ze....
Gemis snijdt door je heen.
De apotheose is indrukwekkend. Het publiek is enthousiast.
Het lukt niet meer. Je wil naar huis. Rust.
Je excuseert je, dankbaar voor het gezelschap.
Blij dat je in de wagen zit. De tranen mogen komen. Je ziet nauwelijks de weg terwijl je rijdt maar je kent die op je duimpje. Het blok lost weer een klein beetje op.