Telefoon. Op het schermpje zie ik wie het is. Mijn hart slaat een versnelling hoger. Gisteren een hele dag op antwoord gewacht op mijn berichtjes. Vrienden hadden voorgesteld om in de stad af te spreken na de voorstelling. Ik moest maar een seintje geven als ik ter plaatse was. Op mijn sms'je kwam geen reactie. Dan maar een belletje. Geen antwoord. Ook 's avonds niet. Ik zoek mijn geheugen af. Heb ik iets verkeerd gezegd? Me opgedrongen? Nee, het voorstel kwam van hen. Ik durf zelfs in mijn huidige toestand mensen niet te vragen tijd met me door te brengen.
Nu zijn ze dus aan de lijn. Sorry, was even moeilijk. Je vrouw was hier gisteren onverwacht met haar nieuwe vriendin. Ze zijn lang blijven plakken, dus...
Ja, je gaat je er moeten bij neerleggen, he. Het gaat goed met hen. Misschien moet je ook eens uitkijken naar iemand anders.
Ik weet niet meer wat te zeggen. Alles blokkeert van binnen. Ik rond af, zeg 'tot ziens' en druk af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten