Twee maand en een half. Zolang is ze ondertussen uit mijn leven verdwenen. Of ten minste uit mijn huis. Mijn leven beheerst ze nog volledig.
De pijn en het gemis is er alleen maar erger op geworden. Waar je je in het begin nog rechthoudt aan de idee dat het maar een bevlieging is, dringt langzaam het besef door dat er iets onherstelbaar zich aan het installeren is in je leven.
En dat snijdt doorheen je lijf en je ziel.
In je dromen is alles zoals vroeger. Je lichaam hunkert en de wildste fantasieën worden bewaarheid. Herinneringen aan stomende momenten. Je wordt verhit en bezweet wakker. En al snel zijn er de tranen, het besef dat die ervaringen niet langer deel zullen uitmaken van je leven.
's Ochtends het gemis. Niemand om tegen aan te kruipen in bed, om je nog even bij op te warmen, om rustig bij wakker te worden. De thee staat niet meer klaar bij het ontbijt.
Niet meer de krant onderste boven mee lezen terwijl zij die doorneemt.
Een poging om je te herpakken. Het werk roept. Overleg is afgezegd. Collega is ziek. Dus dan maar van thuis uit werken. De gsm bij de hand en terzelfdertijd beseffen dat er geen sms'jes meer komen.
Onder de middag niet meer kunnen bij praten. Een grote leegte. Nooit beseft hoe ik uitkeek naar de vele sms'jes of een telefoontje van haar. De kinderen lachten er soms om of raakten geïrriteerd als een zoveelste berichtje een gesprek onderbrak.
Tranen. Pijnlijke ogen. De blok in je borst lijkt nog groter en zwaarder geworden.
Hopen dat de dag snel voorbij gaat, de nacht zijn troost over je heen spreidt.
Foto's kijken om even in de ontkenning te gaan. Het kan niet. Het is niet waar. Morgen wordt je wakker en ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten