Een ongeluk komt nooit alleen

Ik trek het niet meer.

De pijn van het wakker worden. De hunkering naar haar armen rond mij.
Terzelfdertijd weten dat het gestopt is. Dat het gedaan is.

Ze heeft genoten van een vakantie in la douce France met een andere vrouw.

Ik moet alleen verder. Een toekomst die mij een groot zwart eenzaam gat lijkt.

En ondertussen elke dag praktische tegenslagen. Een ongeluk komt nooit alleen. Lampen die stuk gaan (negen sinds ze is vertrokken) en die niet uit de socket los te krijgen zijn. Al tweemaal panne met de wagen. Een andere auto verkocht en de verkoper annuleert nog voor hij hem gezien heeft. Bril stuk. Thuiskomen en merken dat de hond een zak met cursussen van je zoon helemaal stuk heeft gebeten. Nooit zoveel glazen gebroken. De vuilnisophaaldienst die al  drie maal geweigerd heeft je PMD-zak mee te nemen. . Eén eveneens stuk gebeten. Heel de voortuin vol afval. Telkens gecheckt. Niets in dat er niet in mag. Je overweegt een klacht neer te leggen maar daar heb je de energie niet voor.
Deze ochtend paniek toen het beeldscherm het op gaf. Geen mails kunnen checken. Zou er iets van haar tussen zitten? De nood om iets van haar te horen. Hoe vervang je zo'n ding?

Wanhoop doet me opnieuw de stap nemen om een hulpverlener te bellen. Had het nochtans opgegeven na vijfmaal op een fax terecht te komen. Dan maar een berichtje via FB. Zou het terecht komen?

Kan ik leven met het vooruitzicht telkens alleen wakker te worden? Geen armen meer om in tot rust te komen. Niemand om gewoon de dingen van alle dag mee te delen. Niemand meer die er gewoon altijd is, waar je bij terecht kan. Die je helpt bij die stomme praktische probleempjes.
Niemand om mee te vrijen, te stoeien, te lachen. Gewoon je zelf bij te zijn. Vertrouwd.
Samen uitwaaien aan zee met de hond. Lachen als hij zich helemaal in het zand rolt. Honderden foto's heeft ze daarvan gemaakt.
Naar theater, achteraf bijpraten met de artiesten.
Klimmen in de bergen. Je angst voor hoogtes overwinnen in het vertrouwen dat zij dicht bij jou is.
Genieten van de natuur en samen wonderlijke details ontdekken.
Op de fiets na dertig jaar. Je geeft je over aan wat zij zegt dat je moet doen. Ze heeft het in de gaten als ik dreig te panikeren en mijn ogen wil sluiten in een afdaling en geeft rustig richtlijnen. Je verlegt je grenzen.
Dansen, je helemaal overgeven aan de muziek en hoe zij je leidt.
Niemand meer om mee in slaap te vallen. Je afstemmen op haar ademhaling en merken dat alle spanningen van de dag van je afvallen en je tevreden in slaap kan vallen.


Ergens weet je dat je die praktische problemen wel oplost.
Maar die leegte....