Als alles stopt

Men hoort vaak dat 'mooie liedjes niet lang duren' en 'aan alles komt een eind'.  Misschien omdat tegenslagen, rampspoed, ongeluk  des levens zijn.
Je houdt er alleen geen rekening mee dat wat dertien jaar deelt uitmaakt van je leven plots gedaan is. Dertien jaar lief en leed gedeeld. Soms meer lief, in periodes van genieten, gelukkig voelen en intens op elkaar betrokken zijn. Soms ook veel leed, als degene die je liefhebt lijdt, als zij haar weg niet vindt in het contact met je kinderen.
Maar het lief en leed smeedt ook een band. Een onbreekbare band, dacht ik.
En dan is daar plots de dag dat ze het voor bekeken houdt. Al een paar weken van ongedurig en soms geïrriteerd zijn, voor het minste er verbaal op inhakken.
Pijn van binnen maar je slikt. Je begrijpt dat ze moe is, dat ze heel veel op haar schouders heeft genomen vanuit haar voortdurende drang naar 'super-'ervaringen.
Je telt af naar de vakantie want je lichaam is moe door het steeds tegen eigen grenzen aanlopen en door de werkstress van de laatste maanden.
Je hunkert naar intimiteit, naar dicht zijn en de herinnering aan vorige vakanties samen doet je hopen, snakken eigenlijk.
Je laat haar weten dat je hier naar verlangt, dat je mist, maar een reactie blijft uit. Pijn.

Een weekendje uit, al lang gepland, afgeteld. Samen er eens tussenuit.
Het lijkt alsof ze op een andere planeet zit, afstandelijk en dan als je wil doorpraten, als je probeert om toch weer dat contact te voelen...de koude boodschap dat 'het over is, ze niets meer voor je voelt, dat ze niet kan faken'.

Dan stopt alles.
De rest van het weekend als in een waas. 's Anderendaags vertrekt ze om niet meer terug te keren. Om niets meer van haar te horen.

Dromen weg.
Plannen en Toekomst weg.
Een zwaar blok in je borst. Een loden last.



Zwart. Pijn.  Eenzaam.
Alsof elke inademing het blok nog verzwaart.


Neem alle tijd, zeggen anderen.

Langs je neusvleugels lijkt je aangezicht verdoofd. Het singelt.
Ogen die branden van het vele huilen.
Beven en merken dat je benen je soms niet meer lijken te dragen.
Je maag laat geen voedsel meer toe. Je dwingt je zelf te eten.

Wil ik nog?

Het wordt van je verwacht.
Alles stopt maar toch moet je voort.