Normaal

Naar Brussel een DVD naar de bib brengen. Naar Leuven lesmateriaal ophalen. Ik hou me bezig voor het werk. Als ik maar niet voor de computer moet zitten werken.
Mijn ogen en hoofd zijn pijnlijk en zwaar. Mijn benen lijken me soms nauwelijks te willen dragen. Verdriet en gemis snoeren mijn keel en mijn borstkas toe.

Toen ik gisteravond afsprak voor een etentje met een collega zag ik dit enkel als opvulling van een zoveelste avond. Ik ken haar niet goed. Voornamelijk van korte mails als ik haar contacteerde in haar functie en om info vroeg. Op een congres begin deze maand had ik samen met de kinderen wel een ongedwongen avond met haar en haar dochter doorgebracht.
Maar nu een ontmoeting met haar alleen. Een Bongo-bon benutten die ze heeft gekregen van een organisatie nadat ze me zo ver had gekregen om een samenwerking in trauma-opvang aan te gaan.
Wat nieuwtjes over het werkveld uitwisselen. Reiservaringen van de kinderen.
En dan vertelt ze over een recente herdenking van haar overleden partner. Ondertussen vele jaren geleden gestorven. Hoe dit voor haar dochter, die haar vader nooit gekend heeft, heel deugddoend was.

Het is maar heel voorzichtig dat ik op een bepaald moment vertel dat mijn vrouw me verlaten heeft. Niet te veel lossen. Beducht voor de zoveelste oordelende reactie. Bang om geraakt te worden. Van plan om het oppervlakkig te houden. Op haar vraag zeg ik dat het al een jaar geleden is.  'Dan is het nog alsof het gisteren was' zegt ze spontaan.

Het is alsof er honderd kilo van me valt. Geen ' ge moet u er overzetten'. Geen 'het wordt tijd dat ge u herpakt'. Geen ' ge moet verder'.  Geen boodschappen dat medicatie misschien een goed idee zou zijn of dat er met mij iets mis is omdat het zo lang duurt.
Gewoon zoals ik het voel. Alsof het gisteren was.
Ik voel me overspoelen, niet alleen door verdriet maar ook door dankbaarheid voor haar begrijpen. Dankbaar dat ze me even het gevoel geeft 'normaal' te zijn met mijn verdriet en mijn wanhoop.

Ze luistert en probeert ook te begrijpen wat er bij mijn vrouw mogelijks speelde. Ze lijkt wat dezelfde hypotheses te hebben dan ik. Het echte 'waarom' zal ik vermoedelijk nooit weten maar er even rustig kunnen over praten zonder me in de verdediging gedrongen te voelen doet deugd.

Het eten is lekker en het restaurant een aanrader. Een avond die even wat soelaas bracht.